Iets voor zeven uur zat ik op het balkon te lezen en te luisteren naar de ‘kakofonie’ (mooi woord) van vogelgeluiden, uitkijkend over een mistig berg landschap met tropisch regenwoud. Wat grappig was, is dat ik er nooit over na had gedacht dat oerwoud helemaal niet gelijk staat aan een vlak landschap. Sterker nog, waarschijnlijk is dit haast nooit het geval, maar door films en tekenfilms is dit idee er kennelijk een beetje ingeslopen.

Toen Mick eindelijk aan zijn 10 uur nachtrust was gekomen ;) konden we om 9:30 op pad. Omdat we de voorgaande avond in het donker aankwamen werden we verrast door een geweldig landschap waarin theeplantges, cardamonplantages en regenwoud elkaar afwisselden.

Onze eerste stop van de dag was Eravikulam national park. Dit park ligt op een berg en staat bekend om de Neela Kurunji bloem die eens in de 12 jaar bloeit. In de auto vertelde onze driver Chandra dat we geluk hadden en dat de bloem dit jaar in bloei stond. Ook leven er Nilgiri Tahr in dit nationale park. Dit is een heel zeldzame soort berggeit achtige. Er leven er nog maar 2000 van in de wereld waarvan een groot deel in Eravikulam. Helaas kregen we bij aankomst te horen dat de bloem dit jaar niet bloeide vanwege de grote overstromingen van afgelopen zomer. Ook de Nilgiri Tahr hebben we helaas niet kunnen spotten. Desondanks was het wel heel mooi.

Hierna zijn we doorgegaan naar het thee museum. Hier moet worden bij gezegd dat ik dit het hoogtepunt van de dag vond, terwijl Mick en Max dit het meest vonden tegenvallen. ‘Thee boeit ons gewoon niet’. Dit museum is gemaakt door ‘kanan devan hills plantations company private limited’, het grootste thee concern hier in Munnar. Als ik het goed herinner bezit het bedrijf 127,000 hectare grond, produceren ze 100 ton thee per dag en voorzien ze 13,000 mensen van werk. Het leuke is dat waar je misschien zou denken dat dit bedrijf, omdat het wortels heeft in het Engelse koloniale tijdperk, zijn werknemers zou uitbuiten of zou opereren onder het mom van profit first, hett tegenovergestelde waar is. Vanaf de opzet van het bedrijf omstreeks 1880, is er bewust voor gekozen slechts één derde van grond te gebruiken voor het verbouwen van thee. De rest van de grond werd beschermd. Ze hebben zelfs Eucalyptus geïmporteerd uit Australië om te voorkomen dat ze oerwoud moesten kappen voor vuur en de bouw van huizen. Wat betreft de werknemers, deze hadden beschikking over gratis medische zorg en onderwijs. Ook is het businessmodel van het bedrijf zo ingericht dat 97% van de werknemers aandeelhouder is in plaats van in loondienst. Ik durf te stellen dat de Nederlanders gedurende de geschiedenis niet altijd zo ruimdenkend zijn geweest…

De laatste activiteit op de planning was Munnar top station. Dit is een uitkijk punt op ongeveer 2000 meter hoogte. Het was er significant koeler en het uitzicht was geweldig. De foto’s zullen komen hiervan, maar met enige vertraging. Het programma is heel strak opdat we zoveel mogelijk kunnen doen hier, waardoor ik ’s avonds er niet meer aan toe kom om ze te verwerken.

Als afsluiter hebben we samen met onze driver een paar biertjes gedronken en avond gegeten. Hij heeft ons uitgenodigd om volgende week bij hem thuis vis te komen eten. We voelden ons zeer vereerd en kijken er naar uit. Vandaag hebben we weer een mooie dag voor de boeg en is Max aan de beurt om de blog te schrijven.

Dank voor het lezen en tot morgen!

Laurens