Dag 41 - Munnar

Iets voor zeven uur zat ik op het balkon te lezen en te luisteren naar de ‘kakofonie’ (mooi woord) van vogelgeluiden, uitkijkend over een mistig berg landschap met tropisch regenwoud. Wat grappig was, is dat ik er nooit over na had gedacht dat oerwoud helemaal niet gelijk staat aan een vlak landschap. Sterker nog, waarschijnlijk is dit haast nooit het geval, maar door films en tekenfilms is dit idee er kennelijk een beetje ingeslopen.

Toen Mick eindelijk aan zijn 10 uur nachtrust was gekomen ;) konden we om 9:30 op pad. Omdat we de voorgaande avond in het donker aankwamen werden we verrast door een geweldig landschap waarin theeplantges, cardamonplantages en regenwoud elkaar afwisselden.

Onze eerste stop van de dag was Eravikulam national park. Dit park ligt op een berg en staat bekend om de Neela Kurunji bloem die eens in de 12 jaar bloeit. In de auto vertelde onze driver Chandra dat we geluk hadden en dat de bloem dit jaar in bloei stond. Ook leven er Nilgiri Tahr in dit nationale park. Dit is een heel zeldzame soort berggeit achtige. Er leven er nog maar 2000 van in de wereld waarvan een groot deel in Eravikulam. Helaas kregen we bij aankomst te horen dat de bloem dit jaar niet bloeide vanwege de grote overstromingen van afgelopen zomer. Ook de Nilgiri Tahr hebben we helaas niet kunnen spotten. Desondanks was het wel heel mooi.

Hierna zijn we doorgegaan naar het thee museum. Hier moet worden bij gezegd dat ik dit het hoogtepunt van de dag vond, terwijl Mick en Max dit het meest vonden tegenvallen. ‘Thee boeit ons gewoon niet’. Dit museum is gemaakt door ‘kanan devan hills plantations company private limited’, het grootste thee concern hier in Munnar. Als ik het goed herinner bezit het bedrijf 127,000 hectare grond, produceren ze 100 ton thee per dag en voorzien ze 13,000 mensen van werk. Het leuke is dat waar je misschien zou denken dat dit bedrijf, omdat het wortels heeft in het Engelse koloniale tijdperk, zijn werknemers zou uitbuiten of zou opereren onder het mom van profit first, hett tegenovergestelde waar is. Vanaf de opzet van het bedrijf omstreeks 1880, is er bewust voor gekozen slechts één derde van grond te gebruiken voor het verbouwen van thee. De rest van de grond werd beschermd. Ze hebben zelfs Eucalyptus geïmporteerd uit Australië om te voorkomen dat ze oerwoud moesten kappen voor vuur en de bouw van huizen. Wat betreft de werknemers, deze hadden beschikking over gratis medische zorg en onderwijs. Ook is het businessmodel van het bedrijf zo ingericht dat 97% van de werknemers aandeelhouder is in plaats van in loondienst. Ik durf te stellen dat de Nederlanders gedurende de geschiedenis niet altijd zo ruimdenkend zijn geweest…

De laatste activiteit op de planning was Munnar top station. Dit is een uitkijk punt op ongeveer 2000 meter hoogte. Het was er significant koeler en het uitzicht was geweldig. De foto’s zullen komen hiervan, maar met enige vertraging. Het programma is heel strak opdat we zoveel mogelijk kunnen doen hier, waardoor ik ’s avonds er niet meer aan toe kom om ze te verwerken.

Als afsluiter hebben we samen met onze driver een paar biertjes gedronken en avond gegeten. Hij heeft ons uitgenodigd om volgende week bij hem thuis vis te komen eten. We voelden ons zeer vereerd en kijken er naar uit. Vandaag hebben we weer een mooie dag voor de boeg en is Max aan de beurt om de blog te schrijven.

Dank voor het lezen en tot morgen!

Laurens

Dag 39/40 - Indiase Safari

Ik schrijf deze blog nu in alle rust in het zonnetje op het balkon. We hebben een prachtig uitzicht op de mistige bergen, links van mij stroomt er een beekje over de rotsen en we zitten midden in de jungle. Het is bizar hoeveel vogelgeluidjes er zijn en wat is dat toch onwijs rustgevend!

Vrijdag hebben wij niks gedaan aangezien het weer ‘hartal day’ was en we niet over straat konden. Zaterdag was een enorm leuke en zware dag. We begonnen om 3u in de nacht toen onze wekker ging. We werden opgehaald door Chandra, die we kennen van een ritje met de Uber. Voordat we naar Munnar zouden rijden maakte we een stop in Thekaddy. Want over Thekkrady werd ons verteld dat er prachtige natuur was waarbij je nog een kleine kans had om wilde dieren te spotten.

Eenmaal aangekomen, was ons al direct duidelijk wat hier ‘je van het’ was, een safari met een 4 wiel aangedreven jeep. Met onze gids Siam gingen wij 3 uur opstap, het dak van de Jeep ging eraf en we konden met onze hoofden naar buiten hangen, het was heerlijk! Ik wist niet dat ik theeplantage zo mooi kon vinden. We reden met Siam door idyllische weggetjes, overal waar je keek waren theeplantages.

Kennen jullie het begrip “African massage”? Op safari werd dat in Kenia en Botswana zo genoemd, vanwege de enorme gaten en hobbels in de weg (wat je eigenlijk geen weg meer kon noemen). Nou, na door de theeplantages te zijn gereden, veranderde de weg opeens en we kregen een heerlijk “Indiase Massage”. We stopte bij een aantal plekken, waarbij we uitzicht hadden op de prachtige groene bergen en het oerwoud wat ten voet van deze bergen lag. Olifanten hadden we die ochtend gemist, we hadden er dan volgens Siam eerder moeten zijn. Wel zagen we de sporen, enorme olifanten drollen, een paar waren er nog vers. Ook zagen we een enorme verkoolde plek. Ons werd verteld dat hier een week geleden een olifant was gestorven aan een natuurlijke dood. Zij verbranden deze dan vanwege hun religie. We geloofde het eerste niet tot dat we tussen al de zwartgeblakerde kool, botten zagen liggen…

Ons eindpunt van de tocht was nog verder de bergen in, met als resultaat, prachtig uitzicht over de bergen. Het waren de alpen maar dan zonder sneeuw. Zo ver als je kon kijken, bergen die begroeid waren met groen. Ik vroeg aan Siam hoe hoog we waren en hij zei drieduizend vijfhonderd. Ik dacht, hè dat kan toch niet, we bevinden ons niet op 3500 meter. Bleek uiteindelijk dat hij 3500 feet bedoelde, daar moest ik wel om lachen.

Eenmaal teruggekomen wilde we nog een boottocht doen met de kans op wilde dieren te zien drinken aan de oevers van de rivier. Helaas waren we net te laat klaar met lunchen waardoor we de boot niet konden halen. We hebben toen besloten gelijk naar Munnar te gaan. Dit werd een heftigere reis dan verwacht. We hoorde van het hotel dat de weg naar Munnar verslechterd was en dat we er langer over zouden doen. Tijdens de lunch in het restaurantje, zagen we in de plaatselijke krant het bericht over de weg. Er waren enorme rotsblokken midden op de weg beland. De weg was dus niet moeilijk begaanbaar, nee, we konden er never nooit langs. We moesten een andere route nemen die 2-3 uur langer duurden. Het was een hell, 3 lange grote jongens in een kleine Indiase Tata auto. Slechte wegen, donker en veel tegenliggers. Ik bespaar jullie de details, maar na zo’n Indiase Massage, was dit nou ook bepaald geen pretje.

We waren uiteindelijk enorm blij om in het hotel te zijn aangekomen en werden hartelijk ontvangen. Iedereen is enorm aardig hier! We hebben heerlijk wat gegeten en een welverdiend biertje gedronken. Rond een uurtje of 10 lagen we allemaal al in bed, dood op van deze enorm leuke en zware dag. Vandaag staat ons weer een leuke dag te wachten, ik ben benieuwd! Tot de volgende blog.

Liefs en knuffels,

Mick

Dag 38 - Nergens veilig

Vandaag hebben we weer contact gehad met de managing director van Clean Kerala, deze keer zonder dat hij meteen de burgemeester opbelde. Hij had aangeboden dat we langs kunnen komen bij hun plastic verwerkingscentrum en daar een kijkje kunnen nemen hoe het proces in zijn werking gaat. We konden alleen geen datum vinden dat zowel hij als wij kunnen, dus we gaan waarschijnlijk een keer zelf langs zonder begeleiding.

Vanmiddag om 14:00 stond een skypegesprek gepland met Otto en Suja om onze voorgang te bespreken en te kijken hoe we het beste verder kunnen met ons project. Tot onze enorme verbazing was Suja om 14:30 nog steeds niet online, bleek dat ze op ons zaten te wachten bij de universiteit. Blijkbaar dachten ze dat we helemaal daarheen zouden komen voor een skypegesprek wat we ook gewoon vanuit huis konden doen. Logica is bij Suja soms nog ver te zoeken…

Het gesprek was verder wel heel erg positief van zowel Suja als Otto en we hebben wat mogelijkheden bekeken voor ons project waar we morgen wat beter naar gaan kijken.

In de anderhalve maand dat wij hier zijn, is er al een aantal keer een Hartal uitgeroepen. Dit is een staking waarbij al het verkeer wordt stilgelegd en er protesten in de staat Kerala. Vandaag was het echter iets ernstiger dan de vorige keer. Een staker had zichzelf in brand gezet voor een overheidsgebouw en was daarbij ernstig gewond geraakt, wat een erg vreemd gevolg is natuurlijk. Later op de dag is hij overleden aan zijn verwondingen. Als gevolg hiervan zijn er voor morgen stakingen uitgeroepen waarbij ze alle auto’s van de weg halen en mensen niet naar hun werk kunnen.

Nu hadden wij het geweldige idee om morgen naar Munnar te gaan, een prachtig heuvelgebied met theeplantages en natuurparken op ongeveer 8 uur rijden van Trivandrum. We hadden een chauffeur geregeld die we eerder als Uber chauffeur hadden in de stad. Hij belde ons echter vanavond op dat het niet veilig was om morgen te gaan rijden naar Munnar omdat we het risico liepen om aangehouden te worden door de stakers en in het ergste geval zelfs met stenen bekogeld kunnen worden. Bij nader inzien dus misschien niet zo’n goed idee om morgen de weg op te gaan. In overleg met Chandra, de chauffeur, hebben we dus besloten het tripje een dagje uit te stellen.

Na het eten ging Lau douchen omdat hij gesport had. Opeens hoorde Mick en ik een super mannelijke gil uit Lau zijn kamer komen en vloog zijn deur open. Tot onze grote verbazing kwam een naakte Lau naar buiten gesprint alsof hij de 100 meter sprint aan het rennen was met een mengeling van angst en schrik in zijn ogen. Voor mij en Mick natuurlijk ontzettend grappig, totdat we hoorden waarom hij zo geschrokken was. Terwijl Lau stond te pissen, liep er een enorme kakkerlak over zijn voet heen. We gingen met z’n 3en kijken in de badkamer en tussen de flessen shampoo konden we twee enorme voelsprieten zien. Deze feyenoorder was een stuk groter dan de rest die we gezien hebben, maar net als zijn soortgenoten op de woonboot, heeft ook deze kakkerlak een slipper op zijn kop gehad waarna hij snel door de wc is gespoeld. We dachten dat we op onze 11^e verdieping veilig waren voor kakkerlakken, maar niks is minder waar…

Tot morgen!

Max

Dag 36/37 - De burgemeester

Gisteren (dinsdag) hadden we een rustig dagje. We waren blij dat het rapport eindelijk af is en dus besloten we dat we het ons wel konden permitteren om een dag van het weekend in te halen. We hadden bijna niks in huis om te ontbijten dus gingen we voor een vroege lunch in een tentje dat ons geadviseerd was aan de andere kant van Trivandrum (half uur rijden).

De uber kwam ons ophalen en na een paar minuten viel het ons op dat het heel rustig was op de weg. Aanvankelijk waren we hier heel blij mee… Tien minuten later reden we vervolgens door een woonwijk en zagen we ineens dat alle winkels dicht waren, maar dan ook echt allemaal. Dit was het moment waarop we ons zorgen begonnen te maken. We vroegen de driver wat er aan de hand was en deze vertelde ons dat het ‘Hartal Day’ was. Wat dat dan weer was mocht Joost weten, want een uitleg kwam er niet. Toen we aankwamen bij het restaurant bleek het inderdaad gesloten. Wij vragen aan de driver: ‘Ok, can we eat somewhere else then?’ Waarop hij antwoord: ‘No no no, everything closed today: Hartal day’. Zeg dat dan meteen… Dacht hij soms dat wij het enige geopende restaurant hadden gevonden in zuid India? We namen ons verlies en draaiden om regelrecht terug naar huis.

Vandaag hadden we een afspraak met een lokaal bedrijf ‘CleanKerala’, wat afval verwerkt. Het was een erg nuttig gesprek en de kans is groot dat we met dit bedrijf een samenwerking kunnen aangaan. Hierover vast later meer. Er is alleen weer een eigenaardigheid te vermelden, want de aanvankelijk wat verlegen man waarmee we spraken, raakte gedurende het gesprek steeds enthousiaster. Toen tijdens ons gesprek de burgemeester van Trivandrum ter sprake kwam – deze zou wat weten over afval ophalen ofzo – vroegen we of we misschien zijn contact info konden krijgen. De CleanKerala figuur leek zichzelf ineens niet meer in de hand te hebben en pakte plotseling zijn telefoon tevoorschijn en begon met iemand te bellen. Wij zaten een beetje verwonderd te kijken van ‘wel gek zeg, dat hij iemand moet opbellen om die contact info te krijgen’. Een minuut later, net zo plots als hij opgebeld had, hing hij nu weer op en kwam trots met de mededeling: ‘You have appointment with major 13:30’. Wat krijgen we nu?? We keken elkaar heel raar aan, waardoor we meteen begrepen dat we alle drie hetzelfde dachten: wat hebben we daar nou weer te zoeken. In plaats van dit te zeggen lachten we als boeren met kiespijn en deed Mick er zelfs nog een schepje bovenop: ‘Oooh thank you so much sir!’. Toen hield ik het persoonlijk al niet meer eigenlijk.

Terug konden we niet meer, dus tweeëneenhalf uur later stonden we te zweten in de gang voor het kantoor van de burgemeester. We hadden nog steeds geen flauw benul waarom we hier waren, maar stiekem hoopte we dat de burgemeester dit wel zou weten. Ik zal het maar meteen verklappen, dit wist hij beslist niet. We liepen naar binnen, gingen zitten en niets…. Na een stilte van 5 à 10 seconden werd het zo ongemakkelijk dat we maar lukraak dingen begonnen te vertellen over ons project. De burgemeester keek ons de hele tijd nee-schuddend aan en ik ben ervan overtuigd dat hij geen idee had waar we het over hadden. Na een paar minuten gaven we het maar op. De burgemeester brabbelde wat, gaf ons een hand en we stonden weer buiten. Een grote joke.

Groetjes en tot morgen!

Laurens

Dag 35 - His Holiness

Vandaag zal ik iets vertellen wat zich binnen een tijdsbestek van 2 uur heeft afspeeld. Om half 8 s ‘avonds hadden wij een afspraak met His Holiness Swami Isa. Aan de foto’s op het internet te zien was al duidelijk dat deze man oud en wijs was. Goed, we kwamen aan in het donker, een kruip door sluip door route met de auto riksja bracht ons bij een plaatsje waar we dachten dat we moesten zijn. Eenmaal kijkend door een deur zagen we daar tot onze grote verbazing twee westerse mensen mediteren. Helemaal achteraan zat een oude man op een soort troon in kleermakerszit met zijn handen ineengevouwen. Volledig bedekt met een wit gewaad en een baard zo lang als je onderarm. Het kon niet missen dit was His Holiness himself!

De westerse vrouw, die Amerikaans bleek te zijn, kwam naar ons toe en vroeg of we mee wilden doen, we keken elkaar aan en dachten neeuuh liever niet, maar zeiden toch gek genoeg ja. De meditatie was bijna afgerond en er moesten alleen nog 18 rondjes door de tempel in een cirkel worden gelopen. We begonnen, in een soort polonaise, er werden steeds allemaal rare geluidjes gemaakt door His Holiness. Na het derde rondje te hebben gelopen fluisterde Max, die achter mij liep, in mijn oor: “Waar de fuck zijn we beland”. Op dat moment (en je moet bedenken dat ik al een beetje lacherig was), schoot ik vol in de lach. Dit terwijl het doodstil was en er af en toe, lopend en wel, wat geluidjes werden gemaakt door die oude man met baard. De volgende paar rondjes duurden voor mijn gevoel zo lang dat ik dacht, hoe zouden Max en Laurens dit vinden? Wat zouden ze nu denken? Je moet je bedenken dat ik niet de gezichten van Laurens en Max kon zien omdat ik voorop liep. Ik hield het niet meer en moest mijn hand voor mijn mond houden om geen geluid te maken. Ik kreeg de slappe lach…. Muis stil probeerde ik te zijn, en het moment dat het even weg ebde omdat ik met mijn gedachtes mezelf dwong ergens anders aan te denken, kwam er weer de gedachte van, wat doe ik hier? Ik hield het echt niet meer, na het tiende rondje dacht ik dat we er al 30 hadden gehad. Het duurde voor mijn gevoel uren. Ik zou toch zweren dat we uiteindelijk 30-40 rondjes gelopen hebben maar volgens Max waren het er echt 18.

Na het rondjes wandelen moesten we in een hoekje gaan zitten om te wachten totdat zij klaar waren met hun laatste meditatie. Hierbij werden weer hele rare geluiden gemaakt (je moet hierbij ook bedenken dat wij tot dusver niet wisten wat dit inhield, of we nog wel een serieus gesprek met deze man konden voeren, of dat het hierna klaar was). Ik krijg bijna weer de slappe lach bij het beschrijven van deze scene, op de een of andere reden is het vaak zo dat als je wilt stoppen met lachen het je dan juist niet lukt. Nou, dat had ik op dat moment, ik kon niet meer stoppen en stak Lau ook aan met de slappe lach. Stilletjes maar gierend van het lachen hebben we twee keer buiten moeten afkoelen voordat we weer naar binnen konden. De meditatie was klaar en er werd ons verteld dat we naar boven konden gaan. Ik heb ze er niks over horen zeggen, maar denk dat ze ongetwijfeld hebben gehoord dat wij aan een stuk gierend de slappe lach hadden.

Eenmaal boven aangekomen werden we een kamer binnen geleid, een oud kantoor met aan de zijkant een oranje troon. His Holiness ging daar, niet verassend, in kleermakerszit op zitten. We hebben met hem gepraat over de problemen die zich hier voordoen met betrekking tot vervuiling. Ook hebben we het gehad over, hoe wij de lokale bevolking bij dit probleem kunnen betrekken. Op zich had hij een aantal mooie redenen maar ik vond ze allemaal vrij vaag. Tussen alle uitleg door stelde hij ons af en toe wat vragen zoals: Wat is je doel in het leven? Wat zijn je hobby’s? Verteld is wat over je ouders? En hoe beschrijf je geluk?

Nadat we zo’n beetje waren uitgepraat dachten we naar huis te kunnen gaan om bij te komen van dit avontuur, maar His Holiness wilde nog een yoga sessie met ons doen. We moesten onze ogen dichtdoen, rechterhand op je hoofd met daarna je linker hand bovenop je rechterhand. Het was volgens His Holiness belangrijk om goed na te denken wat er onder onze schedel zat om vervolgens kei hard GUUUUMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM, te zeggen. Blijkbaar voelden we dan de trillingen in ons hoofd en dat was rustgevend, ik snapte het niet precies. Wat ik wel wist was dat Laurens, als ik aan de beurt was met GUM zeggen, de hele tijd in de lach schoot. Ook hier kregen Max, Lau en ik weer de slappe lach van.

Eenmaal aan het einde van de yoga sessie kregen we nog een kopje thee en wat banaantjes als snack. Het was een bizarre, leerzame onverwachtse en hilarische avond! Nu ga ik lekker slapen want we hebben verder vandaag van 09u-18uhard gewerkt aan het rapport wat nu eindelijk af is.

Tot morgen!

Liefs,

Mick

Dag 33/34 - De marathon

Aangezien het weekend was hebben we zaterdag lekker uitgeslapen, maar vervolgens hebben we toch wel, als de voorbeeldstudenten die we zijn, het grote deel van de middag aan het project gewerkt. Verder is er die dag niks spannends gebeurd en hebben we het ’s avonds rustig aan gedaan. Lau omdat hij vandaag om 05:30 een halve marathon ging rennen, en Mick en ik omdat wij, als de trouwe supporters die we zijn, rond 08:00 bij de finish zouden staan om Lau binnen te zien komen.

Aangezien Lau nog nooit verder dan 10 km had gerend, gingen wij ervan uit dat hij over 21 km wel langer dan 2,5 uur zou doen. Mick en ik kwamen dus ook netjes 07:50 aan bij de finish om er daar achter te komen dat de beste man het nodig vond om 21 km in 2 uur en 13 minuten te rennen... We hadden zijn finish dus net gemist maar wel echt een belachelijke prestatie.

Om uit te rusten van deze ontzettend inspannende ochtend (van mij en Mick vooral), besloten we om lekker naar het strand te gaan in Kovalam. Daar hebben we een relaxte middag gehad en rond een uur of 18:00 hebben we de riksja naar huis gepakt zodat we net op tijd waren om te zien hoe Nederland met 5-1 Pakistan zoek speelde.

Lau was helemaal uitgeteld dus die ging vroeg naar bed, maar Mick en ik hadden een date in de bios. Er waren maar twee Engelse films dus de keuze was niet heel erg moeilijk en voor elke film kon je dan ook nog verschillende soorten tickets kopen. Wij hadden gekozen voor de gold tickets van 350 roepie (4 euro) per stuk en dit waren blijkbaar ook de duurste. Toen we aankwamen mochten we plaatsnemen in de ‘Red Carpet Lounge’ waar verder helemaal niemand zat en daar moesten we wachten tot we de zaal in mochten. In de tussentijd hadden we al aangegeven wat voor popcorn en drinken we wilden en die zouden ze later komen brengen.

Na een tijdje ging dan eindelijk de deur open en werden we de zaal in geleid door een van de medewerkers. Eenmaal binnen waren we even met stomheid geslagen want ik persoonlijk heb nog nooit zo’n luxe bioscoopzaal gezien. In de zaal stonden een stuk of 20 brede leren fauteuils inclusief dekentje, kussen en een knopje om je stoel lekker onderuit te laten zakken. Al snel werd dan ook nog duidelijk dat wij de enige in de zaal zouden zijn tijdens de film dus toen werd het ook nog een privé bioscoopzaal. Daarnaast kwam er tot onze hilariteit vlak voordat de film begon ineens een boodschap in beeld: "Please stand up and honor the national anthem" waarna op volume 100 het volkslied aan werd geknald. Ik ben nog wel even gaan staan maar Mick had zijn stoel al helemaal uitgeklapt met zijn dekentje om dus die bleef lekker zitten/liggen.

Lekker onderuit gezakt in de heerlijke stoelen hebben we vervolgens ‘genoten’ van één van de slechtste films die ik in tijden heb gezien, maar al met al toch een ervaring rijker.

Tot morgen!

Max

Dag 31/32 - Ping Pong

Toen we afgelopen week door ons gebouw liepen vonden we per ongeluk een ping pong tafel. We waren het alledrie onmiddellijk eens: we moeten zo snel mogelijk ping pong batjes kopen. Dit deden we dan ook. De sportwinkel die ze verkocht was de aller 'skeerste' sportwinkel die we ooit gezien hadden. Het duurde bijvoorbeeld al een minuut of vijf voordat de verkoper een verpakking had gevonden waarin niet alle balletjes al ingedeukt waren. Ik kocht er ook nog een cricketbal bij voor 20 rupee, deze was al kapot (gescheurd) voor we thuis waren.

Zodra we thuis waren begonnen we met spelen. Het eerste wat ons opviel was dat de balletjes totaal ovaal waren waardoor je er zo nu en dan zelfs volledig naast sloeg. Dit leverde om de beurt bij ons veel irritatie op, waarbij er telkens één woedend was en de andere twee op de grond lagen van het lachen. Kortom, de ideale pauze voor tijdens het werken. Een beetje bewegen en snel wat irritatie eruit gooien.

Verder is het de laatste dagen zijn gangetje gegaan. Ons advies rapport is bijna af en gelukkig is het weekend. Morgen blijven we thuis om even te relaxen en de puntjes op de ï/i van het verslag te zetten. Zondag gaan we naar Varkala. We hebben ons laten vertellen dat Varkala een heel mooi strand is ten noorden van Trivandrum, misschien nog wel mooier van Kovalam. Misschien zijn er zondag dan ook weer mooie foto's bij.

Dank voor het lezen en tot morgen/zondag?

Laurens

Dag 30 - Pakjesavond

Even wat anders vandaag dan een blog

Sint schrijft hier vanuit Trivandrum, een stad vol smog

Max, Laurens en Mick zijn jullie wel braaf geweest daar

Of zitten jullie alleen maar te trekken aan jullie sigaar

De Sint had vandaag voor ons een leuk gedicht

Wat we allemaal wel niet in deze 5 weken hebben verricht

Vandaag was niet veel te beleven

Behalve dat we aan het rapport werkten, gedreven!

Er zijn in deze 5 weken al veel dingen gebeurd

Maar Laurens heeft nog niet echt met veel chickies geflirt

Daar komt binnenkort verandering in

Want nee hij gooit de handdoek niet snel in de ring

Max heeft al een meisje in Barcelona ergens daar

Hij mist haar niet en ontkend het, echt waar!

Gaat hier soms voor haar naar de sportschool toe

Het valt hem best zwaar en is dan vaak moe

Hieronder het mooie gedicht van Sint

Ben benieuwd wat u er van vindt

Een cadeau voor in Goa in de laatste rijm

Lees het gedicht maar, wat zou het nou zijn?

Hindi Piet en Bindi Sint

Allemaal een fijne pakjes avond toegewenst en veel liefs, Mick!

*********************************************************************************************************

Bij de TU kiezen voor Entrepeneurship
Te veel waterhyacinten, maar nog weinig grip
Het was wel ècht iets voor Mick
Dit project in India, best wel sick

Samen met Max en Lau in Trivand’rum
Na wat stom gezeik met visum
Bij Airbnb mooi appartement gevonden
Een project wat jullie wel aankonden

Die Captain is wel een rare gast
Die jullie met weirdo berichten verrast
Geen airco, gas of pannen
En de schoonmaker heeft andere plannen

Bleek het vuil probleem in ‘t meer toch wat groter
En aandacht met camera’s & Minister al maar idioter
Blonde goden zijn jullie daar!
En eten met je handen is ook best raar

Uren & uren wachten om je presentatie te doen
Een riksja driver die uit is op je poen
Of in een kuil in de weg zakken
Omdat de bestuurder er niks van kan bakken


Alchohol is nog een probleempje wel
Kruip door sluip door, gaat het stel
Op zoek naar drank, verpakt in een krant
Het is me wat in dit land

Kakkerlakken zijn heel erg ruk
Lau & Max gingen helemaal stuk!
Op de rivier varen in een mooie boot
Mick dus wel kakkerlakken, héél erg groot!

Een hotspot gaat zo weer op
En een nieuwe simkaart gaat bij submit op stop
Mick heeft nu een Indiase ???nationaliteit
Haha lachen met de geit die raak je niet meer kwijt

Werken aan project wordt nu serieuzer
Ben controleert en wordt nerveuzer...
Geen opknap beurt voor het boat house meer
Dat moet maar een andere keer

De waterhyacinten worden pellets of papier
De minister v Toerisme zorgt maar voor het vertier
De start-up doet de rest
Het is het afval wat de boel verpest

Bij enorme hitte interviewen is geen plezier
Plan van aanpak begint dus bij de monding v d rivier
Afval ophalen vinden zij te duur
Een serieuze mail naar het plaatselijke bestuur?

Na heel hard werken om rapport te schrijven van 11 tot 4
Eindelijk dan bij de Bevco goedkoop Kingfisher bier!
Doorweekt, gesurft & verbrand
Het lijkt Sint wel een vakantie op t strand

Een massage is ook best wel chill
Maar moet dat in je blote bil
Liggen op een keiharde plank
Nou Lau zegt al snel
‘nee bedank(t)’

De stoom kast daar paste Max niet in
Mick had het met een drupje olie nog wel naar zijn zin
Hoewel al die tripjes natuurlijk ook vermoeiend zijn....
En dan ook nog naar Goa met de trein!

Sint had graag uit willen pakken
Zodat jullie een avondje door kunnen zakken
Ga nu maar met Kerst in Goa lekker eten & drinken
En op jullie vriendschap & het slagen v h project klinken!

Witte Sint & Vegen Piet