Vandaag zijn we begonnen met interviews afnemen bij de huishoudens die binnen ‘onze’ stretch van de rivier liggen. Om half 10 liepen we zigzaggend van schaduw naar schaduw door de wijk, om hopelijk niet levend te verbranden. Het voordeel was wel dat we hierdoor erg gedreven waren zo snel mogelijk na het ene interview, het volgende te beginnen omdat dit betekende dat we binnen onder een ventilator plaats konden nemen.

We werden vergezeld door vier studenten van het GEC Barton Hill; drie jongens en één meisje. Om eerlijk te zijn hadden alle drie de jongens thuis kunnen blijven want de eerste lukte het niet om zeven cijfers van een gps-locatie correct op te noemen tot vijf keer toe. De tweede verzon vertalingen van antwoorden, naar wat hij dacht dat wij wilden horen; en de derde, tja, die deed eigenlijk helemáal niks. Deze derde was tamelijk dik en sjokte er een beetje achteraan. Wat ons gerust stelde was dat hij net zo hard zweette als wij, iets waar de andere van onze groep geen last van schenen te hebben.

Na een productieve ochtend hielden onze tolken het voorgezien, wat betekende dat wij naar huis konden. Omdat het de mooiste dag was die we hier tot nu toe gezien hebben, hebben we de rest van de dag op het balkon een boek gelezen in de zon. Zelfs Mick hebben we zover gekregen om meer dan een half uur in de brandende zon een boek te lezen ;) .

Morgenochtend gaan we weer op pad. Als alles meezit zijn we dan weer aan het begin van de middag klaar en kunnen we het weekend inluiden met een pilsje op Kovalam Beach.

Groetjes Lau