We kregen veel opmerkingen dat de foto’s van ons laatste album niet goed te zien waren, maar nu staan ze er als het goed is allemaal op!

Vandaag weer twee dagen in één blog, aangezien we gisteren vooral aan het rapport gewerkt hebben en er dus niet heel veel te melden was gisteren.

Vandaag begon weer vroeg, aangezien we om 09:00 bij de uni moesten zijn voor onze presentatie. Suja en Ben hadden ons gevraagd om ons rapport kort te presenteren zodat ze wisten waar we mee bezig waren, en natuurlijk konden we dat wel doen. Niet verrassend natuurlijk dat de presentatie uiteindelijk pas om 09:30 kon beginnen.

We hadden van tevoren al duidelijk gemaakt dat het een beknopte samenvatting was van ons uitgebreide rapport en dat ze voor meer vragen in het rapport konden kijken. Tijdens onze presentatie ging plotseling Suja haar telefoon en tot onze grote verbazing nam ze die gewoon op. Aangezien we alleen voor Suja en Ben aan het presenteren waren was dit nogal vreemd en lichtelijk onbeschoft, maar goed, we zijn maar gewoon doorgegaan. Na haar telefoontje vond Suja het ook nog nodig om nog even met een vent te overleggen die tijdens onze presentatie binnen kwam. Uiteindelijk heeft Suja dus de laatste helft van onze presentatie niet meegekregen.

Een aantal dagen eerder kregen wij het volgende van Suja te horen: ‘I already spoke to the local government and all support is there, if successful, this model can be replicated in all other stretches.’ Na onze presentatie kwam Suja echter met de mededeling dat ons plan leuk was, maar dat het minimaal 6 maanden ging duren voordat het in werking gezet kon worden. Dit omdat we op goedkeuring van de overheid moesten wachten. Dit was natuurlijk nogal tegenstrijdig met hetgeen wat ze een aantal dagen eerder tegen ons had gezegd.

Het leek Suja dus beter dat wij ons maar gewoon gaan focussen op de awareness en local participation in onze stretch. Langs gaan bij scholen, wandelingen maken langs het water met basisschoolkinderen, petjes en shirts maken voor de kinderen en samen met de kinderen het afval opruimen. Dit heeft natuurlijk niks te maken met ondernemerschap en we zijn hier niet om kindjes les te geven, dus we zijn ook niet van plan om dit onze focus te maken. Ondanks dat ons plan niet binnen drie maanden te realiseren is, willen we toch doorgaan met het rapport en we hopen Suja hier ook van te overtuigen.

De TU studenten die vorig jaar in Trivandrum zaten hebben in de drie maanden dat ze hier zaten ook alleen een rapport kunnen realiseren, maar hun project is intussen een goed werkend project in de buurt van Trivandrum.

Na deze slechte start van de dag leek het ons een goed idee om wat cultuur te snuiven in Trivandrum. Het Napier museum had goede beoordelingen dus daar waren we wel benieuwd naar. Tickets waren maar 20 roepie, behalve voor buitenlanders want die moeten 200 roepie betalen. We hebben nog een poging gedaan om te zeggen dat we Indiërs waren, maar tot onze grote verbazing werd dat niet geaccepteerd. Het Napier museum was een oud en relatief klein gebouw met gaten in het dak en na ongeveer 10 minuten stonden we alweer buiten, want het was het meest droevige museum waar ik ooit ben geweest. Een aantal houten beelden, ivoren prullen en oude munten zonder enige uitleg konden onze aandacht niet lang houden.

Een week geleden hadden we een prachtige pingpongtafel gevonden naast ons appartement, dus bij een lokale sportwinkel hebben we vanmiddag het benodigde materiaal gekocht om ons daar helemaal uit te leven. Mick en Lau hadden geen schijn van kans, maar dat hoef ik jullie natuurlijk niet te vertellen.

De komende dagen gaan we aan de slag met het financiële deel van onze mogelijke oplossingen voor de stretch, maar daar horen jullie binnenkort van meer over.

Pinneedu kaananam!

Max