Vandaag zal ik iets vertellen wat zich binnen een tijdsbestek van 2 uur heeft afspeeld. Om half 8 s ‘avonds hadden wij een afspraak met His Holiness Swami Isa. Aan de foto’s op het internet te zien was al duidelijk dat deze man oud en wijs was. Goed, we kwamen aan in het donker, een kruip door sluip door route met de auto riksja bracht ons bij een plaatsje waar we dachten dat we moesten zijn. Eenmaal kijkend door een deur zagen we daar tot onze grote verbazing twee westerse mensen mediteren. Helemaal achteraan zat een oude man op een soort troon in kleermakerszit met zijn handen ineengevouwen. Volledig bedekt met een wit gewaad en een baard zo lang als je onderarm. Het kon niet missen dit was His Holiness himself!

De westerse vrouw, die Amerikaans bleek te zijn, kwam naar ons toe en vroeg of we mee wilden doen, we keken elkaar aan en dachten neeuuh liever niet, maar zeiden toch gek genoeg ja. De meditatie was bijna afgerond en er moesten alleen nog 18 rondjes door de tempel in een cirkel worden gelopen. We begonnen, in een soort polonaise, er werden steeds allemaal rare geluidjes gemaakt door His Holiness. Na het derde rondje te hebben gelopen fluisterde Max, die achter mij liep, in mijn oor: “Waar de fuck zijn we beland”. Op dat moment (en je moet bedenken dat ik al een beetje lacherig was), schoot ik vol in de lach. Dit terwijl het doodstil was en er af en toe, lopend en wel, wat geluidjes werden gemaakt door die oude man met baard. De volgende paar rondjes duurden voor mijn gevoel zo lang dat ik dacht, hoe zouden Max en Laurens dit vinden? Wat zouden ze nu denken? Je moet je bedenken dat ik niet de gezichten van Laurens en Max kon zien omdat ik voorop liep. Ik hield het niet meer en moest mijn hand voor mijn mond houden om geen geluid te maken. Ik kreeg de slappe lach…. Muis stil probeerde ik te zijn, en het moment dat het even weg ebde omdat ik met mijn gedachtes mezelf dwong ergens anders aan te denken, kwam er weer de gedachte van, wat doe ik hier? Ik hield het echt niet meer, na het tiende rondje dacht ik dat we er al 30 hadden gehad. Het duurde voor mijn gevoel uren. Ik zou toch zweren dat we uiteindelijk 30-40 rondjes gelopen hebben maar volgens Max waren het er echt 18.

Na het rondjes wandelen moesten we in een hoekje gaan zitten om te wachten totdat zij klaar waren met hun laatste meditatie. Hierbij werden weer hele rare geluiden gemaakt (je moet hierbij ook bedenken dat wij tot dusver niet wisten wat dit inhield, of we nog wel een serieus gesprek met deze man konden voeren, of dat het hierna klaar was). Ik krijg bijna weer de slappe lach bij het beschrijven van deze scene, op de een of andere reden is het vaak zo dat als je wilt stoppen met lachen het je dan juist niet lukt. Nou, dat had ik op dat moment, ik kon niet meer stoppen en stak Lau ook aan met de slappe lach. Stilletjes maar gierend van het lachen hebben we twee keer buiten moeten afkoelen voordat we weer naar binnen konden. De meditatie was klaar en er werd ons verteld dat we naar boven konden gaan. Ik heb ze er niks over horen zeggen, maar denk dat ze ongetwijfeld hebben gehoord dat wij aan een stuk gierend de slappe lach hadden.

Eenmaal boven aangekomen werden we een kamer binnen geleid, een oud kantoor met aan de zijkant een oranje troon. His Holiness ging daar, niet verassend, in kleermakerszit op zitten. We hebben met hem gepraat over de problemen die zich hier voordoen met betrekking tot vervuiling. Ook hebben we het gehad over, hoe wij de lokale bevolking bij dit probleem kunnen betrekken. Op zich had hij een aantal mooie redenen maar ik vond ze allemaal vrij vaag. Tussen alle uitleg door stelde hij ons af en toe wat vragen zoals: Wat is je doel in het leven? Wat zijn je hobby’s? Verteld is wat over je ouders? En hoe beschrijf je geluk?

Nadat we zo’n beetje waren uitgepraat dachten we naar huis te kunnen gaan om bij te komen van dit avontuur, maar His Holiness wilde nog een yoga sessie met ons doen. We moesten onze ogen dichtdoen, rechterhand op je hoofd met daarna je linker hand bovenop je rechterhand. Het was volgens His Holiness belangrijk om goed na te denken wat er onder onze schedel zat om vervolgens kei hard GUUUUMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM, te zeggen. Blijkbaar voelden we dan de trillingen in ons hoofd en dat was rustgevend, ik snapte het niet precies. Wat ik wel wist was dat Laurens, als ik aan de beurt was met GUM zeggen, de hele tijd in de lach schoot. Ook hier kregen Max, Lau en ik weer de slappe lach van.

Eenmaal aan het einde van de yoga sessie kregen we nog een kopje thee en wat banaantjes als snack. Het was een bizarre, leerzame onverwachtse en hilarische avond! Nu ga ik lekker slapen want we hebben verder vandaag van 09u-18uhard gewerkt aan het rapport wat nu eindelijk af is.

Tot morgen!

Liefs,

Mick