Gisteren (dinsdag) hadden we een rustig dagje. We waren blij dat het rapport eindelijk af is en dus besloten we dat we het ons wel konden permitteren om een dag van het weekend in te halen. We hadden bijna niks in huis om te ontbijten dus gingen we voor een vroege lunch in een tentje dat ons geadviseerd was aan de andere kant van Trivandrum (half uur rijden).

De uber kwam ons ophalen en na een paar minuten viel het ons op dat het heel rustig was op de weg. Aanvankelijk waren we hier heel blij mee… Tien minuten later reden we vervolgens door een woonwijk en zagen we ineens dat alle winkels dicht waren, maar dan ook echt allemaal. Dit was het moment waarop we ons zorgen begonnen te maken. We vroegen de driver wat er aan de hand was en deze vertelde ons dat het ‘Hartal Day’ was. Wat dat dan weer was mocht Joost weten, want een uitleg kwam er niet. Toen we aankwamen bij het restaurant bleek het inderdaad gesloten. Wij vragen aan de driver: ‘Ok, can we eat somewhere else then?’ Waarop hij antwoord: ‘No no no, everything closed today: Hartal day’. Zeg dat dan meteen… Dacht hij soms dat wij het enige geopende restaurant hadden gevonden in zuid India? We namen ons verlies en draaiden om regelrecht terug naar huis.

Vandaag hadden we een afspraak met een lokaal bedrijf ‘CleanKerala’, wat afval verwerkt. Het was een erg nuttig gesprek en de kans is groot dat we met dit bedrijf een samenwerking kunnen aangaan. Hierover vast later meer. Er is alleen weer een eigenaardigheid te vermelden, want de aanvankelijk wat verlegen man waarmee we spraken, raakte gedurende het gesprek steeds enthousiaster. Toen tijdens ons gesprek de burgemeester van Trivandrum ter sprake kwam – deze zou wat weten over afval ophalen ofzo – vroegen we of we misschien zijn contact info konden krijgen. De CleanKerala figuur leek zichzelf ineens niet meer in de hand te hebben en pakte plotseling zijn telefoon tevoorschijn en begon met iemand te bellen. Wij zaten een beetje verwonderd te kijken van ‘wel gek zeg, dat hij iemand moet opbellen om die contact info te krijgen’. Een minuut later, net zo plots als hij opgebeld had, hing hij nu weer op en kwam trots met de mededeling: ‘You have appointment with major 13:30’. Wat krijgen we nu?? We keken elkaar heel raar aan, waardoor we meteen begrepen dat we alle drie hetzelfde dachten: wat hebben we daar nou weer te zoeken. In plaats van dit te zeggen lachten we als boeren met kiespijn en deed Mick er zelfs nog een schepje bovenop: ‘Oooh thank you so much sir!’. Toen hield ik het persoonlijk al niet meer eigenlijk.

Terug konden we niet meer, dus tweeëneenhalf uur later stonden we te zweten in de gang voor het kantoor van de burgemeester. We hadden nog steeds geen flauw benul waarom we hier waren, maar stiekem hoopte we dat de burgemeester dit wel zou weten. Ik zal het maar meteen verklappen, dit wist hij beslist niet. We liepen naar binnen, gingen zitten en niets…. Na een stilte van 5 à 10 seconden werd het zo ongemakkelijk dat we maar lukraak dingen begonnen te vertellen over ons project. De burgemeester keek ons de hele tijd nee-schuddend aan en ik ben ervan overtuigd dat hij geen idee had waar we het over hadden. Na een paar minuten gaven we het maar op. De burgemeester brabbelde wat, gaf ons een hand en we stonden weer buiten. Een grote joke.

Groetjes en tot morgen!

Laurens