Vandaag hebben we weer contact gehad met de managing director van Clean Kerala, deze keer zonder dat hij meteen de burgemeester opbelde. Hij had aangeboden dat we langs kunnen komen bij hun plastic verwerkingscentrum en daar een kijkje kunnen nemen hoe het proces in zijn werking gaat. We konden alleen geen datum vinden dat zowel hij als wij kunnen, dus we gaan waarschijnlijk een keer zelf langs zonder begeleiding.

Vanmiddag om 14:00 stond een skypegesprek gepland met Otto en Suja om onze voorgang te bespreken en te kijken hoe we het beste verder kunnen met ons project. Tot onze enorme verbazing was Suja om 14:30 nog steeds niet online, bleek dat ze op ons zaten te wachten bij de universiteit. Blijkbaar dachten ze dat we helemaal daarheen zouden komen voor een skypegesprek wat we ook gewoon vanuit huis konden doen. Logica is bij Suja soms nog ver te zoeken…

Het gesprek was verder wel heel erg positief van zowel Suja als Otto en we hebben wat mogelijkheden bekeken voor ons project waar we morgen wat beter naar gaan kijken.

In de anderhalve maand dat wij hier zijn, is er al een aantal keer een Hartal uitgeroepen. Dit is een staking waarbij al het verkeer wordt stilgelegd en er protesten in de staat Kerala. Vandaag was het echter iets ernstiger dan de vorige keer. Een staker had zichzelf in brand gezet voor een overheidsgebouw en was daarbij ernstig gewond geraakt, wat een erg vreemd gevolg is natuurlijk. Later op de dag is hij overleden aan zijn verwondingen. Als gevolg hiervan zijn er voor morgen stakingen uitgeroepen waarbij ze alle auto’s van de weg halen en mensen niet naar hun werk kunnen.

Nu hadden wij het geweldige idee om morgen naar Munnar te gaan, een prachtig heuvelgebied met theeplantages en natuurparken op ongeveer 8 uur rijden van Trivandrum. We hadden een chauffeur geregeld die we eerder als Uber chauffeur hadden in de stad. Hij belde ons echter vanavond op dat het niet veilig was om morgen te gaan rijden naar Munnar omdat we het risico liepen om aangehouden te worden door de stakers en in het ergste geval zelfs met stenen bekogeld kunnen worden. Bij nader inzien dus misschien niet zo’n goed idee om morgen de weg op te gaan. In overleg met Chandra, de chauffeur, hebben we dus besloten het tripje een dagje uit te stellen.

Na het eten ging Lau douchen omdat hij gesport had. Opeens hoorde Mick en ik een super mannelijke gil uit Lau zijn kamer komen en vloog zijn deur open. Tot onze grote verbazing kwam een naakte Lau naar buiten gesprint alsof hij de 100 meter sprint aan het rennen was met een mengeling van angst en schrik in zijn ogen. Voor mij en Mick natuurlijk ontzettend grappig, totdat we hoorden waarom hij zo geschrokken was. Terwijl Lau stond te pissen, liep er een enorme kakkerlak over zijn voet heen. We gingen met z’n 3en kijken in de badkamer en tussen de flessen shampoo konden we twee enorme voelsprieten zien. Deze feyenoorder was een stuk groter dan de rest die we gezien hebben, maar net als zijn soortgenoten op de woonboot, heeft ook deze kakkerlak een slipper op zijn kop gehad waarna hij snel door de wc is gespoeld. We dachten dat we op onze 11^e verdieping veilig waren voor kakkerlakken, maar niks is minder waar…

Tot morgen!

Max