Zoals Max gister al zei luisteren afspraken hier niet zo nauw. Rond een uurtje of half 11 kwamen wij aan bij GEC Barton Hill. Omdat wij de plaatselijke taal niet spreken, hadden we afgesproken met Nanma. Zij moest voor ons een paar telefoontjes plegen om uiteindelijk in contact te komen met de counselor of the Kannammoola Ward. Het zal je niks verbazen, niemand nam op. We hadden 6 nummers gekregen, 5 gaven aan in gesprek te zijn en de laatste ging over. Er nam een vrouw op die wat dingetjes zei waar wij niks van verstonden, maar de afspraak voor vandaag was gemaakt.

Na bij een ontbijttentje te hebben gezeten, omdat we moesten wachten tot dat we deze counselor konden spreken, kwamen wij rond een uurtje of 1 aan op locatie. Ondanks dat ze hier in Kerala geen alcohol drinken, had deze man een bierbuik waar je u tegen zegt. Hij straalde autoriteit uit en we merkten gelijk al dat zijn trots hoog was. Het was een lastig gesprek, waarbij wij het idee hadden dat hij het niet fijn vond dat wij allerlei rapporten en dingen hadden gepland zonder dat hij er iets van af wist. Hij kwam er zelfs mee dat wij ons moesten gaan focussen op de transport van goederen door deze rivier. Dit is puur uit eigen belang en heeft natuurlijk niks te maken met ons project. Na 30 keer te hebben uitgelegd wat ons doel en plan was, kregen we eindelijk met moeite wat nummers van mensen die we moesten bellen. Zij zouden ons in contact kunnen laten komen met alle bewoners van de Kannammoola ward. Na dit gesprek, kwam ik wel tot de conclusie dat het bereiken van zo’n grote groep moeilijker is dan gedacht. Is het niet het geld wat niet wordt vrij gegeven door de overheid, dan is het wel een eigenwijze counselor die zijn eigen belangen wil doordraven.

Goed, na dit gesprek kwamen we rond een uurtje of 3 thuis. Om 16:30 zouden wij worden opgehaald door Chandra, onze Uber chauffeur. Hij had ons heel lief uitgenodigd om bij hem thuis te komen eten. In de auto op de heen weg begon hij zich al te verontschuldigen dat hij te weinig vis had gekocht, terwijl dat ons echt niet uitmaakt. Ik voelde me een beetje bezwaard en we hebben gezegd dat het gaat om het gebaar evenals de gastvrijheid. Voordat we naar zijn huis gingen bracht Chandra ons naar een prachtige plek om de zonsondergang te kijken. Een rots van ongeveer 80 meter hoog moesten we beklimmen om uiteindelijk op de top te komen. Eenmaal aangekomen hebben we genoten van het uitzicht en de ondergaande zon. Het is grappig en interessant wat voor gesprekken je met Chandra kan hebben, van gesprekken over Joden en Palestijnse tot aan de jaloezie van zijn vrouw. Helaas zo als wel vaker, weer geen mooie zonsondergang, het is vaak te mistig…

Eenmaal aangekomen bij zijn huis was het al donker. Chandra had verteld dat hij maar twee kamers had en van plan was om uit te breiden. De ene kamer was een kamer van 3 bij 3 met twee bedden, één bed met matras waar Chandra op sliep, het andere bed was voor de kinderen en zijn vrouw, zonder matras…. De andere kamer was de keuken. Het was gek om te zien hoe de vrouw van Chandra alles op commando deed wat hij vroeg. Het leek een beetje onderdanigheid, maar na wat vragen te hebben gesteld over deze situatie antwoordde hij dat het normaal is. Zijn vrouw zorgt voor de kinderen, regelt eten voor Chandra als hij er zin in heeft en doet de was.

Het eten was echt heerlijk en het was zo lief dat ze helemaal vis hadden gekocht (Dit is normaal iets wat ze niet vaak eten). We hadden voor allebei de kids nog een cadeautje meegenomen. In de winkel hadden Max, Lau en ik nog een discussie over wat een jongetje van tien leuker zou vinden, een speelgoed autootje of een Spiderman mok. Uiteindelijk mocht het niet baten, ze keken enorm blij en zeiden: “Christmas present”, waarop wij met een volle glimlach “yes yes yes” antwoordde.

Na het bedanken van zijn vrouw voor het lekkere eten zijn we met Chandra en zijn zoontje naar de plaatselijke gym gegaan. Na wat oefeningen te hebben gedaan met Chandra was het tijd om naar huis te gaan. Iets wat me nog bij bleef van deze avond was dat op de weg terug het zoontje van Chandra aan mij vroeg in gebrekkig Engels: “Are you happy?”. Dat vond ik zo lief om te horen. Deze mensen hier zijn onwijs gastvrij, lief en behulpzaam. Leuk om zoiets als vandaag, mee te mogen maken.

Morgen de laatste werk dag, voordat de kerst vakantie begint en dan richting Bombay. Dank voor jullie aandacht en tot morgen!:)

Liefs,

Mick