Zoals Mick vertelde in de vorige blog waren we vandaag uitgenodigd voor een evenement en zou de politie ons komen ophalen bij ons appartement. We hadden werkelijk geen idee wat het evenement inhield. Abhil en Greeshma van GEC Barton Hill, die ons hadden uitgenodigd, hadden gezegd dat het extreem nuttig zou zijn voor ons project. Vragen stellen, dit-dat, hoge piefen, zus-zo etc etc. Ons leek het gewoon leuk om in een politieauto rond te rijden, dus zeiden we maar ja.

Inderdaad stond vanmiddag een politieauto met drie mannen erin voor de deur. Weliswaar een half uur te laat, maar toch, hij was er. Het was een Mahindra Balero, de Indiase variant op de Mercedes wagens van de marechaussee in Nederland, maar dan veel minder luxe en ruim. Voor het eerst sinds we in India waren hadden we vrije doorgang in het verkeer. De driver hoefde maar, met de hand uit het raam, een stop gebaar te maken, of prompt trapte iedereen op de rem. Dit betekende overigens niet dat we er snel waren. Na een half uur rijden zei één van de drie mannen ineens: “We are 30 minutes early, so we drive tourist route now haha”. Aangezien wij krap met drie man op de achterbank zaten, vonden wij het iets minder grappig.

Toen we uiteindelijk arriveerde zagen we een groot overheidsgebouw met voor de deur vier prachtig uitgedoste paarden met daarop agenten in vol ornaat. Bedenk dat wij nog steeds geen idee hadden waarvoor en waarom we gevraagd waren. We stapten uit en zagen ineens tientallen cameraploegen en fotografen staan. Nog voor we tijd hadden om verbaasde vragen te stellen werden we meegesleurd een trap op naar een wachtkamer in het gebouw. Niet veel later kwamen daar de twee studenten van GEC Barton Hill binnen gelopen die ons hadden uitgenodigd. We raakte een beetje aan de praat over ons project, waarna er nog een persoon de wachtkamer binnen kwam. Een keurig geklede man: maatpak, horloge, iphone. Toen we vroegen wie hij was vertelde hij dat hij directeur van Facebook India was. Geen verkeerde baan natuurlijk, maar wat deed hij hier?? Hij woonde in Delhi en we lachten en grapten wat over dat je daar niet eens adem kon halen. Hij zei letterlijk: “Yeah I quit smoking, but when I arrived in Delhi I was like: why don’t I just enjoy messing up my lungs. So I started again.” Ineens werd de deur opengedaan en werden we verzocht mee te lopen.

We werden meegenomen naar een grote trap die het gebouw uitleidde. De trap was ongeveer zes meter hoog en onderaan misschien wel tien meter breed. Onderaan de trap stonden 43 (Mick heeft het geteld) camera’s van verschillende nieuwszenders. Wij drie en de man van Facebook India werden gepositioneerd op het midden bordes, terwijl de twee studenten van Barton Hill achterbleven. Vanaf het midden bordes keken we uit over alle camera ploegen en honderd(en) andere toeschouwers. Ineens werd er onder aan de trap keihard op trommels geslagen en kwam er een auto aangereden. Uit de auto stapte (bleek ook achteraf) de Chief Minister of Kerala, de hoogste sheriff uit de hele provincie. Hij werd de trap op begeleid richting ons en onder het toeziend oog van de honderd(en) aanwezigen en de 43 camera’s werd ons de hand geschut alsof hij ons bedankte en feliciteerde. Wij snapten er werkelijk helemaal niets van.

Even een intermezzo. Wat ook grappig is, was dat Max en ik na de vakantie onze kleren hadden weggebracht naar een wasserette. Wat we niet wisten was dat er een strike was van twee dagen. Hierdoor hadden wij sinds de vakantie geen enkel kleding stuk meer; dus ook 0 onderbroeken. Mede omdat ik niet wist wat het plan was dacht ik ‘ah joh boeie, ik trek wel wat aan’. Ik ging dus met een zwembroek als onderbroek en de oude lange broek van Mark, de vader van Mick, met de pijpen driedubbel omgeslagen op pad. Ook mijn haar was een soort vogelnest omdat ik naast het raam had gezeten tijdens de rit daarheen en ik het niet gekamd had. Voor Max gold ongeveer hetzelfde maar dat in iets mindere mate. Om een lang verhaal kort te maken: we waren niet bepaald ‘dressed for the occasion’.

Goed, wij kregen dus handen van de hoogste Pief van Kerala op (live) tv, terwijl we naast de baas van Facebook India stonden. Hierna begon een politievrouw naast mij allemaal dingen te vertellen via een microfoon en zo kwamen wij erachter dat de hele poppenkast was opgezet om te vieren dat de Facebookpagina van de ‘Kerala police department’ één miljoen likes had weten te bereiken. Het meisje die de speech voorlas was overigens zo zenuwachtig dat ze haar papiertje niet meer stil kon houden in de wind, deze heb ik toen een paar minuten voor haar vast gehouden. Toen de ‘ceremonie’ voorbij was begon ze alle aanwezigen één voor één te bedanken. Aangekomen bij de figuur van Facebook sprak ze deze legendarische woorden: “We would like to thank Henk Pietfrom Facebook India and their international delegation for their presence”. Toen gingen we helemaal stuk. Ineens waren we bestempeld als de internationale delegatie van Facebook, op tv. Zoiets kan alleen in India gebeuren.

Zo snel als de Chief Minister aankwam, was hij ook weer weg. Ik heb nog even geprobeerd of ik ook op een trommel mocht slaan, maar dat werd helaas niet geapprecieerd. Daarna werden we meteen weer meegesleurd. “You want to drink coffee?”, werd er gevraagd. Ja prima, doe ons maar koffie zeiden, helemaal meegaand in het circus. Binnen een paar minuten stonden we ineens in de kamer van de politiechef van heel Kerala. Hij reikte ons alle drie persoonlijk een soort prijs uit waarop stond ‘best compliments from state police chief Kerala’. Zie de foto. Pers camera er natuurlijk ook weer bij. Hier kan ook weer bij worden gezegd dat we die chef nog nooit van ons leven gezien hadden, of ook maar in de buurt van contact waren geweest. Naja toch mooi meegenomen zo’n prijs.

Toen we bij de politiechef van Kerala weer mochten vertrekken kregen we toch nog ons beloofde kopje koffie. Hoewel, het had ook zomaar thee kunnen zijn. Helaas liep de middag toen echt op haar einde. We werden geëscorteerd naar een politieauto en werden keurig voor de deur van ons appartement weer afgeleverd. Wat een dag!

Groetjes Laurens