Gisteren hebben we weer eens wat field research gedaan. Samen met drie mannen van Clean Kerala zijn we gaan kijken hoe het verwerkingsproces van plastic in zijn werking gaat. Dit stond al langer op de planning, alleen kwam er steeds niet van door vakantie en stakingen, maar nu was het moment eindelijk daar.

Als eerst gingen we langs bij een material collection facility (MCF). Bij deze facilities wordt het afval opgeslagen, gesorteerd en uiteindelijk getransporteerd naar een volgende locatie. We hadden al een aantal keren een vage uitleg gekregen van wat er nou precies allemaal gedaan wordt bij de verschillende facilities, maar nu kregen we voor het eerst een duidelijke uitleg, aangezien één van de mannen van Clean Kerala alles gedetailleerd kon uitleggen in verstaanbaar Engels.

Bij de MCF’s wordt al het organisch afval over een periode van 90 dagen verwerkt tot mest, wat een groot aantal insecten aantrok, om nog maar niet te beginnen over de lucht die er hing. Buiten dat is het natuurlijk wel een goede oplossing om van de grote hoeveelheid organisch afval af te komen.

Al het plastic wordt verpakt en vervoerd naar de resource recovery facility (RRF). Daar worden de verschillende soorten plastic gescheiden en verwerkt. Doorzichtig zacht plastic wordt verpakt en verkocht aan recyclebedrijven. Het overige zachte plastic wordt daar ter plekke door de shredder gehaald en gebruikt al vervanger van teer bij het aanleggen van wegen. Ze hebben zelfs speciaal voor ons nog even de shredder aangezet om te laten zien hoe dat gaat. De man die de machine bediende stak zijn hand soms wel erg diep de machine in om het plastic aan te duwen, maar we waren daar niet om ze les te geven in werkveiligheid.

Na het RRF werden we door de mannen weer naar huis gebracht, wat iets langer duurde dan verwacht. Bij een spoorwegovergang hebben we erg lang moeten wachten zonder dat er een trein te bekennen was. Hier maakten we weer een stukje typisch India mee. De weg bij de overgang was één baan per richting, maar toch gingen aan beide kanten de auto’s op beide banen staan. Toen de spoorbomen uiteindelijk opengingen ontstond er een complete chaos met auto’s die twee banen breed van beide kanten kwamen. Om het nog even erger te maken viel er ook nog een riksja stil op het drukte punt.

Alsof we niet al genoeg BI’ers (bekende Indiërs) hadden ontmoet de laatste dagen, kwam ook captain Jacob nog even langs. Onze huisbaas had ook zijn vrouw meegenomen, die zonder een handje te geven meteen ging checken of er dingen kapot of vies waren. Maar dit viel natuurlijk wel mee aangezien wij hele nette jongens zijn.

----------------------------------------------------

Toen we in Goa waren, is de eigenaresse van een van de hostels bijna boos op ons geworden omdat we nog niet in Varkala waren geweest. Dit is volgens haar namelijk één van de mooiste stranden van India dus dat mochten we niet missen. Varkala is een klein stadje op een klif, met onderaan de klif een prachtig breed zandstrand met helder water. Om het weekend echt goed te beginnen leek het ons dus wel een goed idee om Varkala vandaag maar een te gaan verkennen. Mick dook meteen het water in, wat erg vreemd is. Mick zijn gebruikelijke ritueel op het strand is namelijk 5 pagina’s lezen uit zijn boek om vervolgens in slaap te vallen op zijn bedje.

Na de lunch was er even paniek. Lau was zijn telefoon kwijt en er waren een aantal opties waar zijn telefoon kon zijn. Zijn telefoon kon nog bij het restaurant liggen waar we geluncht hadden, zijn telefoon kon ook nog in zijn zak gezeten hebben toen we na de lunch gingen zwemmen, wat zou betekenen dat zijn telefoon nu ook aan het zwemmen was. Als eerste gingen we maar even kijken bij het restaurant maar daar hadden ze niks gevonden. Onderwater was ook geen optie want zijn telefoon ging nog steeds gewoon over. De opties begonnen een beetje op te raken, dus ‘zoek mijn iphone’ werd al opgestart, toen bleek dat zijn telefoon de hele tijd gewoon in het zand onder zijn bedje lag.

Morgen komt er wellicht een surprise appearance op de blog, maar daar later meer over.

Tot morgen!

Max