Dag 28/29 - De presentatie

We kregen veel opmerkingen dat de foto’s van ons laatste album niet goed te zien waren, maar nu staan ze er als het goed is allemaal op!

Vandaag weer twee dagen in één blog, aangezien we gisteren vooral aan het rapport gewerkt hebben en er dus niet heel veel te melden was gisteren.

Vandaag begon weer vroeg, aangezien we om 09:00 bij de uni moesten zijn voor onze presentatie. Suja en Ben hadden ons gevraagd om ons rapport kort te presenteren zodat ze wisten waar we mee bezig waren, en natuurlijk konden we dat wel doen. Niet verrassend natuurlijk dat de presentatie uiteindelijk pas om 09:30 kon beginnen.

We hadden van tevoren al duidelijk gemaakt dat het een beknopte samenvatting was van ons uitgebreide rapport en dat ze voor meer vragen in het rapport konden kijken. Tijdens onze presentatie ging plotseling Suja haar telefoon en tot onze grote verbazing nam ze die gewoon op. Aangezien we alleen voor Suja en Ben aan het presenteren waren was dit nogal vreemd en lichtelijk onbeschoft, maar goed, we zijn maar gewoon doorgegaan. Na haar telefoontje vond Suja het ook nog nodig om nog even met een vent te overleggen die tijdens onze presentatie binnen kwam. Uiteindelijk heeft Suja dus de laatste helft van onze presentatie niet meegekregen.

Een aantal dagen eerder kregen wij het volgende van Suja te horen: ‘I already spoke to the local government and all support is there, if successful, this model can be replicated in all other stretches.’ Na onze presentatie kwam Suja echter met de mededeling dat ons plan leuk was, maar dat het minimaal 6 maanden ging duren voordat het in werking gezet kon worden. Dit omdat we op goedkeuring van de overheid moesten wachten. Dit was natuurlijk nogal tegenstrijdig met hetgeen wat ze een aantal dagen eerder tegen ons had gezegd.

Het leek Suja dus beter dat wij ons maar gewoon gaan focussen op de awareness en local participation in onze stretch. Langs gaan bij scholen, wandelingen maken langs het water met basisschoolkinderen, petjes en shirts maken voor de kinderen en samen met de kinderen het afval opruimen. Dit heeft natuurlijk niks te maken met ondernemerschap en we zijn hier niet om kindjes les te geven, dus we zijn ook niet van plan om dit onze focus te maken. Ondanks dat ons plan niet binnen drie maanden te realiseren is, willen we toch doorgaan met het rapport en we hopen Suja hier ook van te overtuigen.

De TU studenten die vorig jaar in Trivandrum zaten hebben in de drie maanden dat ze hier zaten ook alleen een rapport kunnen realiseren, maar hun project is intussen een goed werkend project in de buurt van Trivandrum.

Na deze slechte start van de dag leek het ons een goed idee om wat cultuur te snuiven in Trivandrum. Het Napier museum had goede beoordelingen dus daar waren we wel benieuwd naar. Tickets waren maar 20 roepie, behalve voor buitenlanders want die moeten 200 roepie betalen. We hebben nog een poging gedaan om te zeggen dat we Indiërs waren, maar tot onze grote verbazing werd dat niet geaccepteerd. Het Napier museum was een oud en relatief klein gebouw met gaten in het dak en na ongeveer 10 minuten stonden we alweer buiten, want het was het meest droevige museum waar ik ooit ben geweest. Een aantal houten beelden, ivoren prullen en oude munten zonder enige uitleg konden onze aandacht niet lang houden.

Een week geleden hadden we een prachtige pingpongtafel gevonden naast ons appartement, dus bij een lokale sportwinkel hebben we vanmiddag het benodigde materiaal gekocht om ons daar helemaal uit te leven. Mick en Lau hadden geen schijn van kans, maar dat hoef ik jullie natuurlijk niet te vertellen.

De komende dagen gaan we aan de slag met het financiële deel van onze mogelijke oplossingen voor de stretch, maar daar horen jullie binnenkort van meer over.

Pinneedu kaananam!

Max

Dag 26/27 - Ponmudi Hill

Excuses voor de verlate blog. De reden dat er gisteren geen was is dat we naar Ponmudi Hill zijn geweest en we pas om 10 uur doodmoe thuiskwamen. Ponmudi is een berg zo’n 60 km ten noordoosten van Trivandrum. Met een hoogte van 1100 meter is de temperatuur heel aangenaam en biedt het boeren de mogelijkheid thee en koffie te verbouwen.

De dag begon vroeg. We hadden expliciet afgesproken met de tour ‘baas’ dat we 8:00 wilden vertrekken, wat eerder is dan de gebruikelijke vertrektijd van 9:30. Om 8 uur stonden we buiten klaar. Toen onze driver er om 8:25 nog niet was besloten we te informeren bij de tour baas. Na enige tijd reageerde hij: ‘o sorry, ik was vergeten door te geven aan de driver dat jullie eerder wilden vertrekken. Hij is er om 9:30’. Dat dus niet alleen, want ons was hij hierover weer vergeten in te lichten. Welke pannenkoek geeft niet door dat zijn klanten 1,5 uur te laat zullen moeten vertrekken?

Uiteindelijk verscheen er gelukkig wel een driver genaamd Sumi. Echt een gids kon je hem alleen niet noemen want het enige wat hij te vertellen had was wat wij drieën telkens zelf konden zien. Reden we langs een boom, zei die: ‘Big tree’. Reden we even later langs een riviertje, wees ie en zei die: ‘there, river’. Weer later liep er een aap op de weg, zei die: ‘Look, small elephant’ (no joke).

De eerste stop maakten we bij Meenmutty Falls. Dit zijn de grootste watervallen van de provincie Thiruvananthapuram. Na een wandeling van een klein uurtje door de jungle bereikten we de watervallen. Het was de wandeling zeker waard (zie foto’s). Op de terugweg zagen we nog apen en hebben we gezwommen in de rivier.

Na dit avontuur reden we met Sumi naar Ponmudi. Onderweg reden we door rubberplantages, theeplantages en koffieplantages. Na 22 super steile haarspeldbochten waren we bijna op de top. De laatste paar honderd meter moesten we lopen, waarna we getrakteerd werden op prachtig uitzicht. Op top zijn we gebleven tot de zon uiteindelijk met felle kleuren onderging.

Vandaag (zondag) hebben we de hele dag aan ons strategie rapport gewerkt. Niet heel bijzonder dus. Geniet van de foto’s en tot morgen!

Laurens

Dag 25 - De slappe lach

Omdat we vandaag weer de hele dag hebben gewerkt aan het rapport zal ik een kleine anekdote vertellen wat ik vandaag heb meegemaakt.

Na het sporten wilde Lau en ik een nieuwe sim kaart kopen omdat de 1.4GB per dag wel erg snel op ging vanwege het feit dat we geen Wi-Fi in huis hebben en alles op een mobiele hot spot moeten doen. Enfin, wij zoeken naar een Vodafone winkeltje, de laatste winkel die we zouden proberen was eindelijk raak. We dachten dat het wel even gepiept was, het bleek het tegendeel, 3 kwartier hebben we staan wachten. Om vervolgens af en toe half geholpen te worden door een mannetje, die tussendoor steeds anders klanten ging helpen en om de 5 minuten moest telefoneren. Dit allemaal terwijl er achter de andere balie 3 medewerkers zaten te niksen.

Na een half uur was het lijstje met informatie van mijn paspoort dan eindelijk ingevuld, de medewerker klikte op SUBMIT. Je raadt het al, er was iets fout. Het vinkje of ik uit India kwam stond uit en je kon blijkbaar alleen een Sim kaart aanschaffen als je een Indiase Nationaliteit had. Goed, met veel handen en voeten werk hadden we hem overtuigd dat hij dan maar moest aanklikken dat ik uit India kwam. Hij drukte nogmaals op SUBMIT en ja het werkte! De laatste stap was een foto maken en toen begon de slappe lach….

Na op de SUBMIT knop te hebben gedrukt zei de man: “You photo now”, met een enorme smart Phone op me gericht, wilde hij een foto van mij maken. Ik nog in de gedachte dat we net hadden aangegeven dat ik een Indische was, schoot kei hard in de lach. Hoe kon Vodafone nou geloven, dat ik uit India kom als ik met mijn volle bos blonde haren op de foto sta. Daarnaast had ik net al mijn Nederlandse paspoort gegevens ingevuld. Maar goed, de foto moest gemaakt worden, ik schoot telkens maar weer in de lach met deze gedachte. En op een gegeven moment zei de medewerker dat de foto niet lukte en dat ik meer moest gaan knipperen (Terwijl je normaal met een foto juist stil moet staan zonder te knipperen?!). Deze opmerking deed ons de das om en we schoten alle twee kei hard in de lach, niemand in de winkel snapte ons. Nadat ik was gekalmeerd werd de foto gemaakt en werd de sim kaart geactiveerd. Lau en ik konden naar huis….

Morgen staat een drukke dag op het programma, we gaan watervallen bezoeken en naar theeplantages in de bergen.

Veel liefs,

Mick

Dag 24 - Ben snapt er niks van

Gisteren kregen we al de vraag van Ben of we onze planning voor deze week konden doorsturen, omdat hij graag wil weten wat we aan het doen zijn. Blijkbaar heeft Ben de opdracht gekregen om al onze bezigheden te documenteren, dus daar vraagt hij dan ook regelmatig om. Wat Ben alleen niet helemaal doorhad, is dat wij voor het weekend al hadden aangegeven de hele week bezig te zijn met ons adviesrapport voor de overheid over onze stretch. Desondanks kregen wij gisteren dan toch de vraag van Ben of ons rapport al af was..

Zoals jullie al kunnen raden zijn we vandaag vooral bezig geweest met ons rapport. We hebben contact gehad met een Amerikaans bedrijf, dit bedrijf maakt machines die kunnen helpen bij het verwijderen van het afval uit de stream dus misschien kan dit een goede optie zijn voor ons project.

Verder hebben we stiekem al gekeken wat we in het weekend kunnen gaan doen, en zoals het er nu naar uitziet gaan we naar Ponmudi. Dit is een prachtige Hill station omgeven door natuurparken en theeplantages, zo’n 2 uur rijden vanaf Trivandrum. We weten dat we al een tijdje geen mooie foto’s meer voor jullie hebben gepost, dus misschien kunnen we daar wat nieuwe voor jullie maken.

Tot morgen!

Max

Dag 23 - Meer werk...

Helaas moet ik jullie lieve lezers vandaag teleurstellen. We hebben vandaag de hele dag thuis gewerkt aan ons onderzoeksrapport en hebben dus eigenlijk niks meegemaakt wat het vertellen waard is.

Max en ik zijn vandaag alleen even de deur uit geweest om Indiase oplos koffie te kopen (Mick drinkt geen koffie). We dachten dat we hier konden afkicken van de caffeine, maar het bleek dat we de eerste 2 uur na opstaan alleen maar aan het dromen waren, dus hebben we het afkicken toch maar opgegeven.

Vanavond gaan we proberen op te blijven om PSV - Barca te kijken, maar gezien het energie niveau nu, is het de vraag of dit gaat lukken.

Tot morgen, hopelijk met een meer enerverend verhaal...

Laurens

Dag 22 - Een blonde god

Ik schrijf deze blog met trillende handen en een bezweet lijf, want we komen net uit de sportschool. We hebben het 75 minuten volgehouden en ook al is er airco aanwezig merk je toch dat je in de tropen bent. Desalniettemin houden we het aardig vol en gaan we gemiddeld zo’n 4 keer per week naar de sportschool.

Na het thuis front even gerust te hebben gesteld dat we niet helemaal dicht groeien van alle curries hier, zal ik beginnen met de dag. Vandaag begon de dag voor ons om 8:30u. We hadden namelijk een afspraak met een ene meneer Gilles die gespecialiseerd is in “water and waste management”. Aangekomen, bleek het een Fransman te zijn, wat ook niet heel gek is aangezien geen enkele Indiër Gilles van zijn voornaam heet. Zoals gewoonlijk was de afspraak weer een half uur later (gelukkig houden we daar nu rekening mee, door niet precies op het afgesproken tijdstip aan te komen).

We hebben dik een uur met Gilles gepraat over de problemen die zich voordoen, hoe we het beste te werk kunnen gaan en over de cultuur verschillen hier. Hij vertelde dat het erg lastig is om hier mensen aan het werk te zetten omdat het kasten systeem hier in India nog steeds een grote rol speelt. We hadden veel aan deze discussie en hij heeft aardig wat duidelijkheid geschept voor ons.

Na de afspraak zijn we wat gaan lunchen bij de kantine. Een bord vol kip en rijst voor omgerekend ongeveer een €1. Met af en toe een hap die naar zeep/parfum smaakte vond ik het prima lekker! Het enige waar ik een beetje gek van wordt is dat constante gegiechel van mensen die je ongegeneerd aankijken en naar je lachen, maar ach ze zien natuurlijk niet altijd zo’n blonde god als ik;).

Na de lunch hebben we een Uber gepakt naar huis. Thuis hebben we met de nieuwe input van Gilles nog tot 18u aan het adviesrapport gezeten. Nu na de sportschool gaan we even wat eten bestellen en de Lion King kijken. Jaja zelfs volwassen mannen kunnen hier nog van genieten, de laatste keer dat ik die film heb gezien is op een video band bij opa en oma:). Na Lion King, staat er de wedstrijd van de maand op het programma, namelijk AEK Athene – Ajax!!!

Tot morgen en veel liefs,

Mick

Dag 21 - Aan het werk

Beter laat dan nooit, dus hier nog een klein stukje over gisteren!

Er stond een productieve dag op het programma. Samen met Aleid en Gaby, de TU studenten in Bangalore, moesten we nog het verblijf in Mumbai en Goa regelen, waar we met kerst en oud & nieuw naartoe gaan.

Toen dit eenmaal gefixt was, was het alweer 11:30, dus we liepen iets achter op ons geplande productieve schema van de dag. Het was dan ook tijd om aan ons adviesrapport te beginnen, waarmee we de overheid willen overtuigen om met ons samen te werken.

Als eerste hebben een kleine brainstormsessie gehouden waarbij we alle dingen opschreven die we tot nu toe te weten zijn gekomen over ons gebied, de problemen die zich hiervoor doen en eventuele oplossingen die bij kunnen dragen aan de opschoning van dit gebied. Daarna zijn we aan het werk gegaan met de uitwerking van deze factoren voor een duidelijk adviesrapport.

Hier zijn we de hele middag mee bezig geweest en ’s avonds hebben we rustig aan gedaan en een paar afleveringen Peaky Blinders gekeken.

Voor vanochtend staat een discussie op het programma met Dr Gilles Boulicot, een expert op het gebied van waste management en community involvement, maar hier zullen we vanavond meer over vertellen!

Tot dan,

Max

Dag 20 - Massage

Zondag... Wat gaat het weekend weer snel. Om half 9 werd ik uit mijn bed gebeld door onze huisbaas met de vraag of we thuis waren zodat er een lamp vervangen kon worden. Dit was op zichzelf vreemd omdat alle lampen in het appartement het gewoon doen. Maar al helemaal omdat er verder nog niemand in ons appartement is geweest. Hoe zou hij het überhaupt kunnen weten als er iets kapot is? We gingen er maar vanuit dat hij een reden nodig had om te controleren of we de tent niet hebben afgebroken. Ik zei hem dat we 10 uur zouden vertrekken naar het strand, dus dat ze of daarvoor moesten komen, of vanavond laat. Natuurlijk kwam ze precies binnenlopen toen we op het punt stonden te vertrekken...

Enigszins vertraagd vertrokken we met onze ADHD driver Vinod richting Kovalam Beach. Hij had ons een speciale massage van twee uur aangesmeerd. Een soort samenstelling van drie behandelingen waarna we ons beslist als herboren zullen voelen. Het klonk allemaal geweldig en het was met omgerekend 40 euro dan ook niet goedkoop. De volgorde zou zijn: full-body massage, olie behandeling op je voorhoofd, stoombad.

Alle drie werden we een eigen kamertje ingeleid. Daar ging het eigenlijk meteen al fout. De masseur was geen vrouw, maar een vent met eelt op zijn handen. Hij vroeg me alle kleren uit te trekken en bond vervolgens een soort wit papieren lapje voor. Ik vond het al raar dat mijn lapje bijna tot de grond hing want zo lang ik ie nou ook weer niet. Ineens trok de figuur van achteren de lap keihard door de bilspleet omhoog en knoopte er als het ware een papieren string van.

Ik moest gaan zitten en hij begon mijn hoofd te ‘masseren’. Dit kwam erop neer dat hij zo hard door mijn haar wreef dat ik het idee had dat ik kaal werd. Het was zo erg dat hij om de minuut even zijn handen afklopte om zich van de uitgetrokken haren te ontdoen en dat Max de rest van de dag gevraagd heeft of het leek alsof hij minder haar had dan vanochtend.

Na dit desastreuse begin was het enige waar ik nog aan kon denken ‘hoe zou het Max en Mick vergaan?’. Toen de hoofdmassage klaar was kon ik gaan liggen voor het lichaam gedeelte. Toen ik op de tafel klom merkte ik ineens dat deze helemaal van hout was. Dit betekende dat als hij druk zette wanneer ik op mijn buik lag, mijn ribben en knieën keihard in het hout werden gedrukt. Ook dit gedeelte was dus niet ontspannend.

Hierna kwam het stoombad. Van tevoren dachten wij eigenlijk dat we met zijn drieën in een stoomcabine konden zitten en en een beetje met elkaar lullen. In plaats daarvan was het een soort houten kubusje met een gat voor je nek in de bovenkant. Op zich niet erg zou je zeggen, als het maar werkt. Je raadt het al, dat deed het niet… Ik ging erin zitten en wat bleek: ik was te groot. Mijn schouders staken er 10 cm bovenuit waardoor het deksel van het ding niet meer dicht kon (na afloop vertelde Max dat hij precies hetzelfde had). Om dit op te lossen legde de masseur provisorisch doeken op de bovenkant om de boel alsnog af te sluiten. Dit zorgde ervoor dat er constant stoom voor mijn gezicht langs naar boven lekte en ik nauwelijks nog adem kon halen. Na vijf minuten ben ik er dus maar uitgegaan.

Als laatste was de olie behandeling. Dit was het enige onderdeel waarbij je een beetje kon ontspannen, hoewel het toch een raar gevoel geeft als er constant een figuur op je hoofd aan het frutselen is.

Veertig euro armer en een deceptie rijker gingen we lunchen bij Kovalam. Na de lunch was het al 16:00 en moesten we naar huis, wilden we voor de files uit zijn en F1 kijken. Al met al hebben we dus niet op het strand gelegen, maar als goedmaker kregen we een derde plaats van Max!

Nu slapen en morgen weer aan de bak1

Laurens