Opstaan, werken, gymmen, eten en slapen

Hallo allemaal, ik dacht het wordt weer eens tijd voor een nieuwe blog. Na de “Surprise appearance” van Jeroen en Leonie is het een beetje stil gevallen. Dat is natuurlijk ook niet gek, omdat we van maandag tot vandaag kei hard aan het verslag hebben zitten werken. De enige momenten dat we de deur uit zijn gegaan, zijn de keren dat we naar de gym gingen, niet heel boeiend dus. Wel kan ik jullie vertellen dat we de afgelopen dagen veel progressie hebben gemaakt met het eind verslag, het is zelfs bijna af.

De productieve week begon maandag, in deze ochtend hebben we allemaal wat taken op gepakt en zijn we gaan typen. Tot onze grote verbazing hadden we stiekem toch al best veel getypt in de weken dat we hier waren en konden we veel tekst gebruiken voor ons eindverslag. Na het werken gingen Lau en ik rond een uurtje of 18u sporten bij de plaatselijk gym genaamd “calories” (Deze naam werkt ontzettend motiverend natuurlijk). Na het harden sporten vonden wij het tijd om ons zelf te belonen op een lekkere maaltijd in een restaurant. Max, die nog thuis was, bleef lekker thuis chillen. Lau en ik gingen, volgens de lokale bevolking, naar het lekkerste restaurant van de buurt. Eenmaal aangekomen bestelde we hongerig wat te eten. Ondanks dat we het koud hadden omdat we in ons bezweette kleren in een vrieskist zaten, mocht dat de pret niet drukken. Het eten smaakte heerlijk, maar het was enorm veel, we hebben er nog een avond van kunnen eten (Ik denk dat dat genoeg over de hoeveelheid zegt).

Dinsdag was veel van hetzelfde, hele dag thuis gewerkt en in de avond naar de gym geweest en eten besteld. Woensdag ochtend begon langzaam, we hadden de dagen daarvoor al veel gedaan en hadden even geen concentratie. We kwamen toen op het idee om bij ons lievelings restaurant Turf te gaan zitten, daar lekker te lunchen en daar te gaan werken. Dat hebben we dan ook gedaan! Met een lekkere hamburger achter de kiezen werk je misschien toch wel wat productiever dan een bammetje met pindakaas;). Toen het 19u was ben ik gaan afrekenen, de baas waar we vaker een praatje mee maakte, vertelde mij dat hij in juni-juli naar Amsterdam komt. We hebben uiteraard nummers uitgewisseld en het zou te grappig zijn om in Amsterdam een keer een biertje met hem te gaan drinken.

Donderdag ochtend, vandaag dus, hebben we aan onze presentatie gewerkt, deze hadden wij vanmiddag om 15u. Suja had ons gevraagd om een presentatie te geven over wat we tot nu toe hadden, we zouden dan volgende week ook nog een eindpresentatie moeten geven (Een beetje dubbelop als je het mij vraagt). Eenmaal aangekomen, waren ze natuurlijk weer, as always, te laat. Er was ook een ‘expert’ die de presentatie bijwoonde, hij had een aantal goeie opmerking. Suja wilde zoals gewoonlijk weer andere dingen van ons dan dat ze in eerste instantie had gezegd. We hebben haar eindelijk uitgelegd dat het heel lastig is om hier als westerse studenten iets voor elkaar te krijgen binnen 3 maanden (kijk naar voorbeeld van de ward counselor, die wilde dat we het pollution project afbliezen en doorgingen met een transport project wat hem geld zou opleveren). Na afloop hebben we nog even gezellig staan praten met Nanma en Ben (onze supervisors). Morgen tot en met zondag komen de studenten uit Bangalore een weekendje bij ons overnachten, daar hebben we onwijs veel zin in. We gaan lekker naar het strand, borrelen en lekker eten, het is namelijk onze laatste echte weekend hier .

Ik spreek jullie snel weer en veel liefs!! Xx Mick

Als jullie trouwens Laurens even heel lief aankijken wil hij misschien nog voor het einde van deze week de Goa Special schrijven van de kerstvakantie.

Surprise appearance

Na een reis van ruim 20 uur, door de nodige vertragingen, werden we opgewacht door Chandra (de favoriete chauffeur van de Heeren van Trivandrum). Hij was bereid gevonden om ons van het vliegveld te halen en naar de residentie te brengen. Wat fijn om de mannen weer in levenden lijve aan te treffen en wat een enthousiast ontvangst.

Om de cultuurshock niet te groot te maken zijn we gaan ontbijten in Kaffeehaus met een lekker broodje. Daarna een quick sightseeing Trivandrum, waaronder de Indiase variant van de Keukenhof/Intratuin dat ons uiteindelijk in Kovalam liet uitkomen voor een lekker biertje aan het strand. Ondertussen zijn Mick en Laurens aan het werk gegaan aan het project, de boodschappen gedaan en was het dagelijkse bezoek aan de gym achter de rug. Het is tenslotte zondag, dus werken mag maar niet teveel. De meegebrachte wijn en oude kaas gingen er bij iedereen goed in als aperitief voor het diner in het leukste restaurant van de stad. Op een schitterende binnenplaats hebben we heel lekker en vooral ook heel gezellig gegeten. Wat een leuke jongens zijn het toch.

De ingeleverde nachtrust begint ons nu echt te overvallen dus na deze eenmalige gastblog sturen wij Max naar het bed van Mick zodat wij lekker in zijn bedje kunnen slapen. Vanaf morgen gaan we een rondje Kerala doen zodat de Heeren nog even gas kunnen geven voor een succesvolle afronding van het project.

Liefs Jeroen en Leonie (ouders van Max)

MCF, RRF en Varkala

Gisteren hebben we weer eens wat field research gedaan. Samen met drie mannen van Clean Kerala zijn we gaan kijken hoe het verwerkingsproces van plastic in zijn werking gaat. Dit stond al langer op de planning, alleen kwam er steeds niet van door vakantie en stakingen, maar nu was het moment eindelijk daar.

Als eerst gingen we langs bij een material collection facility (MCF). Bij deze facilities wordt het afval opgeslagen, gesorteerd en uiteindelijk getransporteerd naar een volgende locatie. We hadden al een aantal keren een vage uitleg gekregen van wat er nou precies allemaal gedaan wordt bij de verschillende facilities, maar nu kregen we voor het eerst een duidelijke uitleg, aangezien één van de mannen van Clean Kerala alles gedetailleerd kon uitleggen in verstaanbaar Engels.

Bij de MCF’s wordt al het organisch afval over een periode van 90 dagen verwerkt tot mest, wat een groot aantal insecten aantrok, om nog maar niet te beginnen over de lucht die er hing. Buiten dat is het natuurlijk wel een goede oplossing om van de grote hoeveelheid organisch afval af te komen.

Al het plastic wordt verpakt en vervoerd naar de resource recovery facility (RRF). Daar worden de verschillende soorten plastic gescheiden en verwerkt. Doorzichtig zacht plastic wordt verpakt en verkocht aan recyclebedrijven. Het overige zachte plastic wordt daar ter plekke door de shredder gehaald en gebruikt al vervanger van teer bij het aanleggen van wegen. Ze hebben zelfs speciaal voor ons nog even de shredder aangezet om te laten zien hoe dat gaat. De man die de machine bediende stak zijn hand soms wel erg diep de machine in om het plastic aan te duwen, maar we waren daar niet om ze les te geven in werkveiligheid.

Na het RRF werden we door de mannen weer naar huis gebracht, wat iets langer duurde dan verwacht. Bij een spoorwegovergang hebben we erg lang moeten wachten zonder dat er een trein te bekennen was. Hier maakten we weer een stukje typisch India mee. De weg bij de overgang was één baan per richting, maar toch gingen aan beide kanten de auto’s op beide banen staan. Toen de spoorbomen uiteindelijk opengingen ontstond er een complete chaos met auto’s die twee banen breed van beide kanten kwamen. Om het nog even erger te maken viel er ook nog een riksja stil op het drukte punt.

Alsof we niet al genoeg BI’ers (bekende Indiërs) hadden ontmoet de laatste dagen, kwam ook captain Jacob nog even langs. Onze huisbaas had ook zijn vrouw meegenomen, die zonder een handje te geven meteen ging checken of er dingen kapot of vies waren. Maar dit viel natuurlijk wel mee aangezien wij hele nette jongens zijn.

----------------------------------------------------

Toen we in Goa waren, is de eigenaresse van een van de hostels bijna boos op ons geworden omdat we nog niet in Varkala waren geweest. Dit is volgens haar namelijk één van de mooiste stranden van India dus dat mochten we niet missen. Varkala is een klein stadje op een klif, met onderaan de klif een prachtig breed zandstrand met helder water. Om het weekend echt goed te beginnen leek het ons dus wel een goed idee om Varkala vandaag maar een te gaan verkennen. Mick dook meteen het water in, wat erg vreemd is. Mick zijn gebruikelijke ritueel op het strand is namelijk 5 pagina’s lezen uit zijn boek om vervolgens in slaap te vallen op zijn bedje.

Na de lunch was er even paniek. Lau was zijn telefoon kwijt en er waren een aantal opties waar zijn telefoon kon zijn. Zijn telefoon kon nog bij het restaurant liggen waar we geluncht hadden, zijn telefoon kon ook nog in zijn zak gezeten hebben toen we na de lunch gingen zwemmen, wat zou betekenen dat zijn telefoon nu ook aan het zwemmen was. Als eerste gingen we maar even kijken bij het restaurant maar daar hadden ze niks gevonden. Onderwater was ook geen optie want zijn telefoon ging nog steeds gewoon over. De opties begonnen een beetje op te raken, dus ‘zoek mijn iphone’ werd al opgestart, toen bleek dat zijn telefoon de hele tijd gewoon in het zand onder zijn bedje lag.

Morgen komt er wellicht een surprise appearance op de blog, maar daar later meer over.

Tot morgen!

Max

Bombay Special

Na een final push op vrijdag, vlak voor de vakantie voor ons project, is de vakantie dan eindelijk aangebroken. We waren al om 06:00 op omdat we om 09:00 uur naar Mumbai zouden vliegen. Alles liep gelukkig op rolletjes, waardoor we twee uur voor vertrek al op de airport waren. We maakten ons echter wel een klein beetje zorgen of we mochten boarden aangezien het ons was gelukt om in te checken zonder paspoort informatie in te vullen. Deze zorgen bleken geheel overbodig want geen haan kraaide ernaar en dus liepen we zo het vliegtuig in.

Aangekomen in Mumbai bleek het een hele taak om een Uber te krijgen. Er was een speciaal Uber ophaalpunt waar zo’n honderd wachtende mensen en auto’s door elkaar krioelden alsof het een mierennest was. Meer dan een half uur later, na het cash afkopen van iemand anders’ Uber chauffeur, reden we de airport uit. Een paar sloppenwijken later reden we over een grote brug de stad tegemoet. Hier schrokken we van. De stad ging gehuld in een sluier van smog. Het enige wat je zag waren flatgebouwen die boven een soort laaghangende ‘mist’ uittorenden. We waren het alle drie eens dat roken hier in Mumbai geen significante invloed op je gezondheid kan hebben. Sterker nog, misschien was het inhaleren van een sigaret door een filter heen nog wel gezonder dan de fijnstof in deze bizar grote stad direct inademen.

Vanaf hier begint ons 14 en later zelfs 16 daagse avontuur door heel India, we nemen jullie mee:

Aangekomen in het hostel kregen we een rondleiding, alles zag er erg schoon uit en de ligging van het hostel was ook goed. We verbleven in een oud groot pand liggend in een rustig wijkje. Het moest ons denken aan de straten van New York, vrij breed met bomen langs de straten. De eerste dag van aankomst hebben we de buurt een beetje verkend en hebben we het andere groepje die uit Bangalore kwam vliegen voor het eerst ontmoet. Althans 2 daarvan (Aleid en Gaby), Melanie was 2 weken naar New York om haar vriendje op te zoeken. De ontmoeting vond plaats in een leuk Italiaans restaurantje want wij hadden uitgekozen om een lekker pilsje te nuttigen. Eindelijk lekker bier, een variëteit die je in Trivandrum niet zou tegenkomen.

Iedereen was vrij moe, dus na even op de kamer te hebben gechillt hebben we wat biertjes gehaald en zijn we op het dakterras van het hostel wat gaan drinken. Omdat we laat hadden geluncht, was een klein borrelhapje voldoende om de bodem te leggen voor de rest van de avond. Aan de foto’s te zien was het een leuke nacht met zijn vijven en zijn we van het ene café naar het andere café gegaan.

Dag 2 in Bombay, de eerste echte dag waarbij we dingetjes ging doen. Later bleek dat we beter uit hadden kunnen slapen….. Het begon bij het áller beste ontbij van de buurt volgens het hostel. Het was maar twee straten verderop en echt het aller beste ontbijt wat je kon krijgen. Eenmaal bij de tent aangekomen bleek dat ze alleen maar tafels hadden met hele krappe bankjes waar maar net inpaste met z’n 5en. Op dit moment hadden we nog het volste vertrouwen in dat het eten het zit comfort wel kon compenseren, niets was minder waar. Iedereen bestelde een tosti want wat kan er mis gaan met twee boterhammetjes met kaas ertussen in de grill? Fout gedacht, er zat geen kaas tussen de boterhammetjes maar in plaats daarvan een halve pot mayonaise. Max heeft een kwart tosti op gekregen, Mick, Gaby en Aleid met moeite eentje maar Laurens liet zich niet kennen en heeft er dapper twee weg gezet. Hierna gingen we dapper opweg naar onze eerste toeristen attractie. Er werd in toeristenboekjes en bij het hostel veel gezegd over The Elephant Caves. Waarbij we een uur moesten varen naar een eiland aan de overkant van de baai van Bombay om zodoende daar the caves te bezoeken. Kennen jullie een “Toerist Trap”? We hadden er nog nooit zo’n eentje meegemaakt. Na, op het heetste moment van de dag, 1000 treden te hebben opgelopen met tienduizend winkeltjes van hetzelfde waren we eindelijk aangekomen bij The Elephant Caves. Van te voren wisten we al dat dit helemaal niks met olifanten te maken had, maar dit mocht natuurlijk de pret niet drukken. Aangekomen bij de ingang moesten we 20 keer zoveel betalen als een Indiër, be-lach-e-lijk. Na wat mopperen op de caissière betaalde we het en gingen we naar binnen. Dit was het moment dat we erachter kwamen dat we in een val waren gelokt. Afgebrokkelde grotten van 5-6 meter hoog met wat beelden waar niks meer van over was. Daarbij optellend het feit dat het wemelde met Indiërs, was voor ons hét moment om de cave al snel te verlaten. Maar de attractie was nog niet voorbij, er waren nog maar liefst 6 andere caves. Nou je raadt het al, wij hebben die in een noodvaart voorbij gelopen en zijn niet eens naar binnen gegaan. Een ramp dus, met als leukste bezigheid de aapjes die steeds bij onwetende Indiërs drinken en eten afpakte, best wel treurig eigenlijk ook. De gedachte dat we nog dik een uur terug moesten met de boot was ontmoedigend, maar ach we hadden het gezellig met zijn alle!

Aan het einde van de middag zijn we naar de grootste markt van Bombay gegaan, genaamd Crawford Market. Bestaande uit een indoor bazaar en een buitenmarkt kris kras door allerlei straatjes. De indoor bazaar bestond uit een kruispunt waarin 8 straatjes uitmonden. Deze 8 straatjes zaten vol met snoep winkeltjes, een knoflook boer, parfum winkels en winkels met allerlei andere etenswaren. De buitenmarkt was nog indrukwekkender, beter gezegd, voor sommige wat bedrukkend en te veel. Overal waar je kon kijken verkochte mensen dingetjes, eigenlijk geen dingetjes, meer troep. De geluiden waren overweldigend want iedereen was aan het schreeuwen. Heel bijzonder om zoiets mee te maken, maar na 1,5 uur sloeg de vermoeidheid van de dag toch wel toe en hebben we een uber naar het hostel gepakt. Gaby had al wat gegeten en Max voelde zich niet zo lekker, dus toen zijn wij (Aleid, Laurens en Mick) gaan eten bij een thais tentje met 4 tafels en zonder WC. Het was zulk lekker eten dat Laurens er nog een aantal keer is gaan eten. Het was echter niet alleen lekker maar ook erg veel. Gelukkg mag je in India alles wat je niet op krijgt in een doggy bag meenemen dus alle restjes werden ingepakt en wij hadden ontbijt voor de volgende dag! Na het eten liepen we nog even naar de drankwinkel een straat verderop om nog een paar biertjes te halen. Hier kwam een straatkindje naar ons toe om te bedelen. Op de automatische piloot zeiden we dat we niets hadden (dat doet India met je) maar 2 seconden later bedachten we ons dat we wel wat hadden, onze doggy bags. Het jongentje rende snel weg met ons eten toen we het gegeven hadden en toen we op de terugweg weer langs dezelfde plek liepen zagen we dat er een hele familie van onze doggy bag aan het smikkelen was. De verdere avond verliep rustig, we waren allemaal moe en zijn vroeg gaan slapen, want de volgende ochtend moesten we om 7 uur op….

De volgende dag hadden we namelijk met een tourgids gepland om de grootste slum van Bombay (Dharavi) te bezoeken, naja te bezoeken, het is natuurlijk geen attractie. De treinrit ansich was al een hele beleving, omdat er 7 miljoen mensen per dag met de trein vervoerd worden binnen Bombay, moet alles snel gaan. Daarom hebben deze treinen ervoor gekozen om zonder dichtgaande deuren te reizen, het open en dicht gaan kost namelijk tijd. Iedereen hangt daarom uit de trein, ook omdat dit de koelste plek is in de trein, en als je je goed vasthoudt aan de stalen constructie, is het ook nog best leuk om naar buiten te kijken. Je moet echter wel oppassen voor de langskomende palen bij het spoor, want dan kan je zo worden onthoofd:p. Aangekomen in Dharavi begon de tour, de slum bestond uit twee delen, het werkgedeelte en het woongedeelte. Het werkgedeelte waar meer dan 10.000 bedrijfjes gevestigd waren, was indrukwekkend, smalle gangetjes met af en toe een deuropening waar men zonder oordoppen aan het werk was met machines. De meeste bedrijfjes halen hun winst uit het scheiden en shredden van plastic om het vervolgens weer te recyclen. Erg goed werk als je het ons vraagt. Fact: Dharavi is een slum van 1,5 vierkante kilometer aan oppervlakte met een bevolking van meer dan één miljoen inwoners. Het is te vergelijken met een dorp in een stad, alleen heeft dit dorp dan wel meer dan 1 miljoen inwoners.

Het woongedeelte was nog indrukwekkender, smalle straatjes, waar je je lichaam 90 graden moest draaien om er doorheen te kunnen. Kindjes die bij hun deur in de steegjes stonden te roepen, “Hallloo”!! Het moslim gedeelte was veel viezer, armer en donkerder dan het Hindu gedeelte. Je moet je voorstellen dat dit een dorp in een stad is waarbij alle voorzieningen aanwezig zijn, gas, water, licht, ziekenhuis, scholen, winkels en restaurants. We kregen het gevoel alsof deze mensen het niet perse erg vonden om in Dharavi te leven. Als laatste hebben we nog een bezoekje gebracht aan het huis van onze lieve gids, die we nu allemaal ook fanatiek volgen op social media. Haar huisje was schrikbarend klein, 5 vierkante meter voor een wc en doucheruimte, de rest was een soort combi van een woonkamer en keuken, waar zij en haar moeder ook sliepen op een kleedje. Verrassend was wel dat ze een grote flatscreen en stereo-installatie hadden. De slum tour zat erop, het was zeer indrukwekkend, we hebben helaas geen fotos gemaakt want dat was verboden.

Na de treinreis terug van de slum zijn we naar het prachtige Taj Hotel gegaan. Dit Taj hotel kennen jullie misschien wel van de aanslagen in november 2008 of de indrukwekkende hoge toren. Het is werkelijk waar een sprookjes hotel en zeker tijdens de kerst leek het een beetje op de efteling. Aleid, Max en Lau waren eindelijk blij dat ze lekkere wijn konden drinken en Gaby en Mick genoten heerlijk van een “White Zen” (witbiertje, om de hoek gebrouwen in een lokale brouwerij). Na een paar biertjes en wijntjes verder kregen wij een rekening die, laat we zeggen, voor nederlandse prijzen al best duur was. Na af te hebben gerekend kwamen we in de grote welkomsthal van het hotel een groep jongetjes tegen het lijf, ze waren blind en hadden allemaal een smoking aan gepaard met een rood strikje. Ze waren van een blindenschool en vormde een jongenskoor samen met een blinde pianist en trekzakker. Vanaf toen kregen we pas echt een kerstgevoel, we hebben daar wel een half uur gestaan, luisterend naar hele lieve jongetjes die allemaal kerstnummers zongen. Leuk om mee te maken!

Na het Taj Hotel zijn we die avond gaan drinken in wat barretjes, eerste bij een vrij hippe tent met Long Island Ice Tea’s en andere cocktails. Hier stond, net zoals in bijna elke tent in India, de muziek veelste hard. We zijn dan ook na een paar drankjes en wat hapjes vertrokken naar een lokale tent. Dit was op zijn minst uitgedrukt, een donker hol, kruip door sluip door trappetjes omhoog kwamen we in een compleet donkere ruimte. Het plafond was 1,70 hoog en alleen Aleid was klein genoeg om rechtop te staan. Achterin hebben we een tafeltje gevonden en hebben we tot diep in de nacht kaart spelletjes gespeeld, het was enorm gezellig en de kingfishers smaakte heerlijk!

De dag erna voelde we ons allemaal vrij brak en moe, het gene wat ons opvrolijkte was dat het vanavond kerstavond zou zijn. Heel gek om dit, in een miljoenenstad waar het 30 graden is, te vieren. De groep was na het opstaan gesplitst, Aleid, Max en Lau gingen naar het thaise tentje toe met de lekkere noodles. Terwijl Gaby en Mick uitbrakte op een dakterras met uitzicht op de westelijke bay. Veel was er niet te zien omdat de smog als een soort deken over de stad lag. Die nacht hadden we al ver van te voren gereserveerd bij het restaurant Estella. Daarvoor moest je natuurlijk goed gekleed en er goed uitzien. Mick ging daarom daarvoor nog naar een barbershop, waar een man van mid 40 Mick helemaal glad schoor. Na nog een face scrub en hoofdmassage was hij weer fresh en ready to go.

We hadden gereserveerd rond een uurtje of 7, en het was ten noorden van waar ons Hostel zat. Het was maar liefst 2 uur rijden naar niet eens de andere kant van de stad, de file was zo erg dat we af en toe gewoon 10 minuten stil stonden op dezelfde plek. Eenmaal aangekomen bij Estella was het genieten, het eten was heerlijk en de wijn smaakte goed. Van truffel risotto, pan seared salmon en lamb chops, alles smaakte heerlijk. Rond een uurtje of 10 begon er een feest en moesten we weg. We waren ook al wel klaar en het publiek werd steeds arroganter, dus het was maar beter ook om weg te gaan. We gingen naar een leuke rooftop in de hippe buurt waar Estella ook zat, genaamd Bandra. Een buurt met veel hippe rooftop barren en leuke winkels. Toen we aankwamen bij de rooftop bar zagen we gelijk dat het een leuke tent was, niet te harde muziek, leuke sfeer en er waren veel locals, dat zegt altijd wel wat. Op een gegeven moment kwam er een meisje naar Laurens toe en ze zei: My friend thinks you're handsome and cute, oh and my girlfriend also thinks you’re cute, please join us. Je raadt het al, even later zat Lau met hun te kletsen (nadat we hadden afgesproken dat als hij na 5 minuten er nog steeds zou zitten, we hem moesten komen halen met een smoes). Het bleek echter enorm gezellig te zijn met het groepje bestaande uit een homo jongen en twee dames in uitdagende jurkjes. Eentje had er in Londen gewerkt en ze waren alle drie hoog opgeleid. Na een tijdje, toen de bar ging sluiten, nodigde ze ons bij hun thuis uit (Op dit moment waren Gaby en Max als naar huis omdat ze zich niet zo lekker voelde en waren Aleid, Lau en Mick de enige overgebleven). Na een rode fles wijn en nog wat andere drankjes te hebben gedronken was het opeens al half 5 s'ochtends en hebben we maar een uber gebeld. Eenmaal aangekomen bij het hostel was het al licht, het was een gekke maar hele leuke kerstavond.

De volgende dag werden we pas rond een uur of 3 uur ‘s middags wakker. Brak en moe hebben we ons er toch nog toegezet om wat te gaan doen vandaag. We gingen winkelen. Meer valt hier eigenlijk niet echt over te vertellen, het enige wat er te zien was, waren 5 brakke toeristen slenterend winkel in winkel uit. Wel hebben Lau en Mick nog een vette zwart gele ski/winter jas gekocht. Het was natuurlijk wel eerste kerstdag, dus we moesten het op de een of andere manier wel een beetje vieren in Mumbai. In het Italiaanse tentje waar we de allereerste dag Aleid en Gaby voor het eerst ontmoet hadden, zijn we wat gaan eten. We hadden niet gereserveerd, maar er was nog plek. Uiteindelijk was ook dit enorm gezellig en het eten was fantastisch. Aleid, Gaby, Max en Lau hadden een hamburger en Mick had een steak met friet (Allebei niet echt kerstachtig, maar ach wat baat het). Die avond hebben we verder niet zoveel meer gedaan, we moesten namelijk de volgende dag vroeg op om de trein langs de westkust van India te nemen naar Goa….

Liefs Mick

Politie evenement

Zoals Mick vertelde in de vorige blog waren we vandaag uitgenodigd voor een evenement en zou de politie ons komen ophalen bij ons appartement. We hadden werkelijk geen idee wat het evenement inhield. Abhil en Greeshma van GEC Barton Hill, die ons hadden uitgenodigd, hadden gezegd dat het extreem nuttig zou zijn voor ons project. Vragen stellen, dit-dat, hoge piefen, zus-zo etc etc. Ons leek het gewoon leuk om in een politieauto rond te rijden, dus zeiden we maar ja.

Inderdaad stond vanmiddag een politieauto met drie mannen erin voor de deur. Weliswaar een half uur te laat, maar toch, hij was er. Het was een Mahindra Balero, de Indiase variant op de Mercedes wagens van de marechaussee in Nederland, maar dan veel minder luxe en ruim. Voor het eerst sinds we in India waren hadden we vrije doorgang in het verkeer. De driver hoefde maar, met de hand uit het raam, een stop gebaar te maken, of prompt trapte iedereen op de rem. Dit betekende overigens niet dat we er snel waren. Na een half uur rijden zei één van de drie mannen ineens: “We are 30 minutes early, so we drive tourist route now haha”. Aangezien wij krap met drie man op de achterbank zaten, vonden wij het iets minder grappig.

Toen we uiteindelijk arriveerde zagen we een groot overheidsgebouw met voor de deur vier prachtig uitgedoste paarden met daarop agenten in vol ornaat. Bedenk dat wij nog steeds geen idee hadden waarvoor en waarom we gevraagd waren. We stapten uit en zagen ineens tientallen cameraploegen en fotografen staan. Nog voor we tijd hadden om verbaasde vragen te stellen werden we meegesleurd een trap op naar een wachtkamer in het gebouw. Niet veel later kwamen daar de twee studenten van GEC Barton Hill binnen gelopen die ons hadden uitgenodigd. We raakte een beetje aan de praat over ons project, waarna er nog een persoon de wachtkamer binnen kwam. Een keurig geklede man: maatpak, horloge, iphone. Toen we vroegen wie hij was vertelde hij dat hij directeur van Facebook India was. Geen verkeerde baan natuurlijk, maar wat deed hij hier?? Hij woonde in Delhi en we lachten en grapten wat over dat je daar niet eens adem kon halen. Hij zei letterlijk: “Yeah I quit smoking, but when I arrived in Delhi I was like: why don’t I just enjoy messing up my lungs. So I started again.” Ineens werd de deur opengedaan en werden we verzocht mee te lopen.

We werden meegenomen naar een grote trap die het gebouw uitleidde. De trap was ongeveer zes meter hoog en onderaan misschien wel tien meter breed. Onderaan de trap stonden 43 (Mick heeft het geteld) camera’s van verschillende nieuwszenders. Wij drie en de man van Facebook India werden gepositioneerd op het midden bordes, terwijl de twee studenten van Barton Hill achterbleven. Vanaf het midden bordes keken we uit over alle camera ploegen en honderd(en) andere toeschouwers. Ineens werd er onder aan de trap keihard op trommels geslagen en kwam er een auto aangereden. Uit de auto stapte (bleek ook achteraf) de Chief Minister of Kerala, de hoogste sheriff uit de hele provincie. Hij werd de trap op begeleid richting ons en onder het toeziend oog van de honderd(en) aanwezigen en de 43 camera’s werd ons de hand geschut alsof hij ons bedankte en feliciteerde. Wij snapten er werkelijk helemaal niets van.

Even een intermezzo. Wat ook grappig is, was dat Max en ik na de vakantie onze kleren hadden weggebracht naar een wasserette. Wat we niet wisten was dat er een strike was van twee dagen. Hierdoor hadden wij sinds de vakantie geen enkel kleding stuk meer; dus ook 0 onderbroeken. Mede omdat ik niet wist wat het plan was dacht ik ‘ah joh boeie, ik trek wel wat aan’. Ik ging dus met een zwembroek als onderbroek en de oude lange broek van Mark, de vader van Mick, met de pijpen driedubbel omgeslagen op pad. Ook mijn haar was een soort vogelnest omdat ik naast het raam had gezeten tijdens de rit daarheen en ik het niet gekamd had. Voor Max gold ongeveer hetzelfde maar dat in iets mindere mate. Om een lang verhaal kort te maken: we waren niet bepaald ‘dressed for the occasion’.

Goed, wij kregen dus handen van de hoogste Pief van Kerala op (live) tv, terwijl we naast de baas van Facebook India stonden. Hierna begon een politievrouw naast mij allemaal dingen te vertellen via een microfoon en zo kwamen wij erachter dat de hele poppenkast was opgezet om te vieren dat de Facebookpagina van de ‘Kerala police department’ één miljoen likes had weten te bereiken. Het meisje die de speech voorlas was overigens zo zenuwachtig dat ze haar papiertje niet meer stil kon houden in de wind, deze heb ik toen een paar minuten voor haar vast gehouden. Toen de ‘ceremonie’ voorbij was begon ze alle aanwezigen één voor één te bedanken. Aangekomen bij de figuur van Facebook sprak ze deze legendarische woorden: “We would like to thank Henk Pietfrom Facebook India and their international delegation for their presence”. Toen gingen we helemaal stuk. Ineens waren we bestempeld als de internationale delegatie van Facebook, op tv. Zoiets kan alleen in India gebeuren.

Zo snel als de Chief Minister aankwam, was hij ook weer weg. Ik heb nog even geprobeerd of ik ook op een trommel mocht slaan, maar dat werd helaas niet geapprecieerd. Daarna werden we meteen weer meegesleurd. “You want to drink coffee?”, werd er gevraagd. Ja prima, doe ons maar koffie zeiden, helemaal meegaand in het circus. Binnen een paar minuten stonden we ineens in de kamer van de politiechef van heel Kerala. Hij reikte ons alle drie persoonlijk een soort prijs uit waarop stond ‘best compliments from state police chief Kerala’. Zie de foto. Pers camera er natuurlijk ook weer bij. Hier kan ook weer bij worden gezegd dat we die chef nog nooit van ons leven gezien hadden, of ook maar in de buurt van contact waren geweest. Naja toch mooi meegenomen zo’n prijs.

Toen we bij de politiechef van Kerala weer mochten vertrekken kregen we toch nog ons beloofde kopje koffie. Hoewel, het had ook zomaar thee kunnen zijn. Helaas liep de middag toen echt op haar einde. We werden geëscorteerd naar een politieauto en werden keurig voor de deur van ons appartement weer afgeleverd. Wat een dag!

Groetjes Laurens

Back to business

Nou daar zijn we weer, althans, we zijn weer terug in Trivandrum. Over 2,5 week zullen we pas terugkeren naar Nederland. Vandaag zal de blog kort gaan over de stand van zaken, wat er komen gaat en hoe we het nu hebben.

Na 2 ontzettend leuke, drukke en avontuurlijke weken achter de rug, is het nu de komende 2,5 week tijd voor hard werken aan ons verslag. We zullen door de weeks daarom niet elke dag iets posten omdat er gewoon simpelweg niet zoveel te vertellen is. Maar om dit te compenseren en om familie en vrienden toch nog wat te lezen te geven, zullen we de aankomende weken eens in de 3-4 dagen een verslag geven van onze kerstvakantie. We zijn nu hard bezig om dit te typen, de leuke herinneren op papier te zetten en de dronken verhalen juist weg te laten;). We nemen jullie mee naar Mumbai, Goa, stranden, slum tours, surf lessen, tours op scooters, Bangalore en nog veel meer.

Verder zijn wij nu al 3 dagen terug in Trivandrum en hebben we de afgelopen dagen al flink aan het verslag gezeten. We zijn onder andere een awareness programme voor kinderen aan het maken zodat ze zich bewuster worden van het plastic probleem wat hier heerst. Vandaag zijn we na het harde werken naar de Mac Donalds gegaan, een cheatday van ons sportprogramma noemen we dat. Hierna volgde een film, aquaman, de enige film in het Engels... Morgen zijn we uitgenodigd voor een officiële meeting met alle “hoge mannen”. We worden opgehaald en terug gebracht met polities wagens (Ah daar gaat al het geld naar toe).

Goed, lieve mensen, hou je vast voor wat komen gaat, want het beloven een paar leuke verhalen te worden.

Dag 44 - Are you happy?

Zoals Max gister al zei luisteren afspraken hier niet zo nauw. Rond een uurtje of half 11 kwamen wij aan bij GEC Barton Hill. Omdat wij de plaatselijke taal niet spreken, hadden we afgesproken met Nanma. Zij moest voor ons een paar telefoontjes plegen om uiteindelijk in contact te komen met de counselor of the Kannammoola Ward. Het zal je niks verbazen, niemand nam op. We hadden 6 nummers gekregen, 5 gaven aan in gesprek te zijn en de laatste ging over. Er nam een vrouw op die wat dingetjes zei waar wij niks van verstonden, maar de afspraak voor vandaag was gemaakt.

Na bij een ontbijttentje te hebben gezeten, omdat we moesten wachten tot dat we deze counselor konden spreken, kwamen wij rond een uurtje of 1 aan op locatie. Ondanks dat ze hier in Kerala geen alcohol drinken, had deze man een bierbuik waar je u tegen zegt. Hij straalde autoriteit uit en we merkten gelijk al dat zijn trots hoog was. Het was een lastig gesprek, waarbij wij het idee hadden dat hij het niet fijn vond dat wij allerlei rapporten en dingen hadden gepland zonder dat hij er iets van af wist. Hij kwam er zelfs mee dat wij ons moesten gaan focussen op de transport van goederen door deze rivier. Dit is puur uit eigen belang en heeft natuurlijk niks te maken met ons project. Na 30 keer te hebben uitgelegd wat ons doel en plan was, kregen we eindelijk met moeite wat nummers van mensen die we moesten bellen. Zij zouden ons in contact kunnen laten komen met alle bewoners van de Kannammoola ward. Na dit gesprek, kwam ik wel tot de conclusie dat het bereiken van zo’n grote groep moeilijker is dan gedacht. Is het niet het geld wat niet wordt vrij gegeven door de overheid, dan is het wel een eigenwijze counselor die zijn eigen belangen wil doordraven.

Goed, na dit gesprek kwamen we rond een uurtje of 3 thuis. Om 16:30 zouden wij worden opgehaald door Chandra, onze Uber chauffeur. Hij had ons heel lief uitgenodigd om bij hem thuis te komen eten. In de auto op de heen weg begon hij zich al te verontschuldigen dat hij te weinig vis had gekocht, terwijl dat ons echt niet uitmaakt. Ik voelde me een beetje bezwaard en we hebben gezegd dat het gaat om het gebaar evenals de gastvrijheid. Voordat we naar zijn huis gingen bracht Chandra ons naar een prachtige plek om de zonsondergang te kijken. Een rots van ongeveer 80 meter hoog moesten we beklimmen om uiteindelijk op de top te komen. Eenmaal aangekomen hebben we genoten van het uitzicht en de ondergaande zon. Het is grappig en interessant wat voor gesprekken je met Chandra kan hebben, van gesprekken over Joden en Palestijnse tot aan de jaloezie van zijn vrouw. Helaas zo als wel vaker, weer geen mooie zonsondergang, het is vaak te mistig…

Eenmaal aangekomen bij zijn huis was het al donker. Chandra had verteld dat hij maar twee kamers had en van plan was om uit te breiden. De ene kamer was een kamer van 3 bij 3 met twee bedden, één bed met matras waar Chandra op sliep, het andere bed was voor de kinderen en zijn vrouw, zonder matras…. De andere kamer was de keuken. Het was gek om te zien hoe de vrouw van Chandra alles op commando deed wat hij vroeg. Het leek een beetje onderdanigheid, maar na wat vragen te hebben gesteld over deze situatie antwoordde hij dat het normaal is. Zijn vrouw zorgt voor de kinderen, regelt eten voor Chandra als hij er zin in heeft en doet de was.

Het eten was echt heerlijk en het was zo lief dat ze helemaal vis hadden gekocht (Dit is normaal iets wat ze niet vaak eten). We hadden voor allebei de kids nog een cadeautje meegenomen. In de winkel hadden Max, Lau en ik nog een discussie over wat een jongetje van tien leuker zou vinden, een speelgoed autootje of een Spiderman mok. Uiteindelijk mocht het niet baten, ze keken enorm blij en zeiden: “Christmas present”, waarop wij met een volle glimlach “yes yes yes” antwoordde.

Na het bedanken van zijn vrouw voor het lekkere eten zijn we met Chandra en zijn zoontje naar de plaatselijke gym gegaan. Na wat oefeningen te hebben gedaan met Chandra was het tijd om naar huis te gaan. Iets wat me nog bij bleef van deze avond was dat op de weg terug het zoontje van Chandra aan mij vroeg in gebrekkig Engels: “Are you happy?”. Dat vond ik zo lief om te horen. Deze mensen hier zijn onwijs gastvrij, lief en behulpzaam. Leuk om zoiets als vandaag, mee te mogen maken.

Morgen de laatste werk dag, voordat de kerst vakantie begint en dan richting Bombay. Dank voor jullie aandacht en tot morgen!:)

Liefs,

Mick

Dag 42/43 - Productief

Maandag ging de wekker om 07:00 en werden we (lees Lau en ik) rustig wakker met een kopje koffie op het balkon. Daar genoten we van tientallen verschillende vogels die zich lieten horen terwijl de zon door de bomen heen kwam.

We hadden met Chandra afgesproken om rond 09:00 te vertrekken, dus daarom gooiden wij stipt 10:00 al onze spullen in de auto om te vertrekken voor onze laatste dag met Chandra. Het plan was om terug te rijden richting Trivandrum, en onderweg een aantal dingen te bezoeken zoals watervallen en een of ander groot standbeeld van een vogel waar ook van alles te doen was.

Tijdens het rijden stond er langs de weg een mannetje te gebaren met een bord. Hierop was te lezen dat we een rondleiding konden krijgen in een spice garden, wat volgens Chandra zeker de moeite waard was. We kregen een privé rondleiding door een enorme tuin waar een enorme verscheidenheid aan kruiden te zien en proeven was. Van elk soort kruid kregen wij dan ook een kleine uitleg en de mogelijkheid om het te proeven. Soms lekker, soms wisten we niet hoe snel we het weer uit moesten spugen. Na de rondleiding werden we natuurlijk nog even het winkeltje ingeleid waar elk kruid ook te koop werd aangeboden, maar we hadden wel genoeg geproefd in de tuin dus daar bedankten we vriendelijk voor.

Toen begon er een autorit die door ons lichtelijk was onderschat. Wij hadden het idee dat we na een uur of 6/7 wel in Trivandrum zouden zijn, maar niet was minder waar. Na ongeveer 5 uur gereden te hebben keek Lau uit nieuwsgierigheid maar even op google maps waar we ongeveer waren, om er vervolgens achter te komen dat we nog een kleine 6 uur te gaan hadden voordat we thuis zouden zijn. Het vooruitzicht om nog eens 6 uur in de kleine Tata Tigor te moeten zitten was niet echt geweldig. Chandra veranderde voor de laatste paar uurtjes echter in een Indische Max Verstrappen en racete ons snel naar Trivandrum.

Vandaag hebben we een hele productieve dag gehad, wellicht de meest productieve dag tot nu toe. We begonnen de dag met een meeting met meneer Sajith, de chief operating officer van Kudumbashree. Je kunt voor een maandelijks bedrag je afval op laten halen door vrouwen die voor dit bedrijf werken. Deze vrouwen brengen het vervolgens naar Clean Kerala waar het afval verwerkt wordt. We hebben onze plannen voorgelegd aan Sajith en hij dacht ook mee voor mogelijkheden en dingen die hij voor ons kon betekenen. Hij was zeer geïnteresseerd in ons project en gaf ons dan ook contactgegevens die nuttig zouden kunnen zijn.

Een van die nummers was van Shiju, de verantwoordelijke voor de groepen vrouwen die in Trivandrum voor Kudumbashree werken. Hij zou ons meer kunnen vertellen over hoe deze groepen werken, en waar we het beste konden zijn om contact op te nemen met deze groepen. De routebeschrijving van Sajith bracht ons naar een gebouw wat er van de buitenkant uitzag alsof het elk moment in kon storten, maar van binnen zag het er gelukkig een stuk veiliger uit. Misschien kwam dit ook deels door de vriendelijke bewaker met de meest brede snor die we ooit hadden gezien. Shiju heeft ons nog een aantal telefoonnummers gegeven waar we contact mee op kunnen nemen, dit zal echter in het Malayalam moeten, dus daarom hebben we Nanma gevraagd ons daar morgen mee te helpen.

Omdat het alweer zo lang geleden was, besloten we maar weer eens zelf te gaan koken. Vlakbij het vervallen gebouw van Shiju was een lokale ‘supermarkt’. Hier hebben we met handen en voeten aan een vrouw duidelijk gemaakt dat we alleen maar groenten nodig hadden voor een curry, aangezien we de rest van de ingrediënten al hadden. Toch kreeg ze het steeds weer voor elkaar om over masala poeder te beginnen maar ondanks dat toch een schat van een mens.

Morgen hebben we rond een uur of 10 (afspraken komen hier niet meer zo nauw) afgesproken met Nanma bij de universiteit en daar zullen we jullie morgen meer over vertellen.

Tot morgen!

Max