Dag 11 - Bruiloft

Zoals Mick gisteravond al vertelde waren we vandaag uitgenodigd voor een bruiloft. Hierover later meer. Eerst zal ik nog eens terug komen op het koken van gister. Om 23:55 stonden er weer twee monteurs voor de deur. Toen we hun zeiden dat het enorm naar gas rook leken ze hiervan niet onder de indruk. Zelfs met de neus naast de gasmeter, waar de lucht duidelijk vandaan kwam, roken ze zogenaamd niks. Nou goed, bedankt voor niks; en we gingen weer verder met koken. Zonder verdere problemen konden we uiteindelijk om 00:15 aan tafel. Wat betreft de smaak: laten we het erop houden dat we blij waren dat we volle potten tijm en chilivlokken in huis hadden.

Nu, hier zaten jullie natuurlijk op te wachten, de bruiloft. De ceremonie zou aanvangen om 12:15. Tot onze grote verbazing vonden we onszelf om 12:20 nog steeds in een collegebank, luisterend naar een Indiase bioloog, die zijn mond niet dicht kon houden over waterplanten. Wie besteed daar nou weer zijn tijd aan…?? Overigens een hele aardige vent, maar dat terzijde. Om 12:30 konden we na flink aandringen dan eindelijk richting de trouw locatie gaan. Daar aangekomen bleken onze zorgen waarheid te zijn geworden: de ceremonie was al afgelopen…

Gelukkig heeft dit de lol niet lang kunnen drukken, want we werden vrijwel meteen uitgenodigd aan te schuiven bij de maaltijd. Deze bestond uit 5 verschillende curries, die in een specifieke volgorde gegeten diende te worden, met daarbij zo’n 15 sausjes en hapjes, geserveerd op een blad van de banenboom (zie de fotoserie). Uiteraard was er geen mes en vork. Zodra de eerste curry op ons blad werd geschept kregen we de mededeling snel door te eten, want de volgende curry zou over enkele minuten alweer op ons blad gekwakt worden. Het mooie was dat Max en ik – mensen die ons goed kennen zullen dit vast bevestigen – die normaal gezien vrij snelle eters zijn, dit keer een van de langzaamste waren. Dit kwam omdat bij elke hap die we met onze handen namen, het grootste gedeelte terug op ons blad viel. Dit leidde ertoe dat toen de volgende curry geserveerd werd, wij nog niet de helft van ons blad leeg hadden en we eigenlijk de hele maaltijd achter de feiten aan-aten. Desalniettemin hebben we heerlijk gegeten en sloten we zelfs af met een niet uit de hand gelopen soepje. Check ook hiervoor de foto’s.

Na het eten (en zorgvuldig handen gewassen te hebben) mengden we ons weer onder de Indiase feestgangers. Aanvankelijk gleden we als kameleons door de zaal, maar na een minuut of tien kwamen de eerste mensen naar ons toe met de vraag of we met ze met ons op de foto mochten. U raadt het al, toen er één Indiër over de dam was, volgenden er veel meer. Gelukkig werden we na een poosje geroepen omdat wij aan de beurt waren om het bruidspaar te feliciteren. Na een hoop formele woordjes en hartelijke felicitaties stonden ze erop dat wij op de stoel naast hun plaats namen voor de foto. Wij, super blij, konden meteen wat meer sympathie opbrengen voor onze belagers van de dag.

Morgenochtend vertrekken we om 6:15 naar Alappuzha. Dit is een dorpje zo’n 4 uur rijden naar het noorden, waarvandaan we zullen vertrekken met een houten ‘woonboot’. De tocht duurt 24 uur. Ook hiervan alvast een paar foto’s. Lees morgen meer!

Laurens

Dag 10 - Wachten, wachten en nog eens wachten...

Nou ik begin de blog vandaag even met het einde van de dag. 23:15, nog niet gegeten. We hadden fanatiek inkopen gedaan voor vanavond met eten, spatels, messen en pannen. Wat heb je dan nog meer nodig zou je denken? Juist ja, een fornuis met werkende pitten, er lijkt geen leven in te zitten. Dan maar weer bestellen…

De dag begon vandaag met een bezoek aan het Government Engeneering College. Om 10:30 hadden we een presentatie op de planning staan over onze “preliminaryproblem analysis”. De weg ernaar toe was goed, altijd een enorm fijn moment om de koude airconditioned Uber in te stappen als je in de brandende zon hebt staan wachten.

Eenmaal aangekomen wilde wij onze presentatie klaar gaan maken, maar we moesten nog even wachten. Om 11:30u waren de mensen die er moesten zijn er nog steeds niet, nou dan nog maar even wachten. Uiteindelijk was het 12:55 toen we ein-de-lijk konden beginnen. Een magere “sorry” was het enige wat Suja kon zeggen, maar goed misschien hoort punctualiteit hier niet bij de cultuur.

De presentatie ging goed en de conclusie is dat we ons gaan focussen op de upstream riviertjes in het midden van de stad waar de meeste vervuiling plaatsvindt. Dit is op de lange termijn de beste oplossing aangezien het Akkulam meer schoonmaken, zonder dat er wat gebeurt aan de vervuiling in de stad, dweilen met de kraan open is.

Na de presentatie zijn we heerlijk (pittig) gaan lunchen in de stad. Om vervolgens thuis rond een uurtje of 16u beetje uit te buiken en een boek te lezen. Rond een uur of 18u zijn we de stad ingegaan om wat dingetjes te kopen zoals pannen, maar ook een outfit voor morgen. We zijn namelijk uitgenodigd voor een huwelijk wat morgen zal plaatsvinden bij de “Trivandrum Club”. Hierbij moeten wij gekleed met een Jebba en een Mundu aan. Een Jebba is een kruising tussen een lange mouwen shirt en een overhemd met allemaal prachtige kleurtjes. Een Mundu is een soort gewaad van 4 meter lang want we om ons middel moeten binden. Hoe we dat moeten doen is nog een raadsel.

Update koken: Tijdens het schrijven van de blog is het gas inmiddels door iemand aangezet. Echter is het koken na 5 minuten weer gestaakt omdat er een onaangename gas geur vanuit het fornuis komt. Nadat er weer twee mannetjes voor onze deur stonden en zeiden dat alles goed was, hebben we het koken maar weer hervat. Inmiddels middernacht…

Heel leuk om alle reacties te lezen en er zullen nog meer foto's komen.

Liefs Mick

Dag 9 - Dierentuin

Vanochten hadden we afgesproken om de riviertjes te bezoeken die uitkomen in het Akkulam meer. Deze riviertjeszijn erg vervuild en het meeste afval wat in het meer eindigt, wordt aangevoerd uit deze riviertjes. Om de situatie iets beter te begrijpen leek het ons dus wel handig om even te gaan kijken bij een paar punten van de riviertjes, samen met stagebegeleider Ben. De staat van deze riviertjes was schokkend, aangezien er overal afval ronddreef en op sommige plekken zelfs afval eilandjes waren ontstaan. Wat nog schokkender was, was dat er gewoon locals aan het vissen waren in het ernstig vervuilde water. Dit bevestigde nog maar eens de onwetendheid van de lokale bevolking voor de gevaren van de vervuiling, die zij zelf veroorzaken.

Rond een uur of 12:00 pakten we een riksja naar huis met Alfons als chauffeur. We legden uit waar we moesten zijn (inclusief het aanwijzen op de kaart om extra duidelijk te zijn), maar Alfons kreeg het alsnog voor elkaar om ons op een totaal andere plek af te zetten. Toen we duidelijk maakten waar we echt moesten zijn reed hij mokkend door. Toen we eindelijk bij ons appartement waren wou Alfons ook nog eens meer hebben dan wat was afgesproken, maar dat kon hij op zijn dikke buik schrijven.

Na een korte pauze thuis pakten we een uber naar de plaatselijke dierentuin om even bij te komen van al het zware werk wat we al verricht hadden. De verwachtingen waren laag maar de verblijven vielen ons alles mee. Laurens had zijn camera mee en heeft genoeg foto’s gemaakt voor ongeveer 5 fotomappen, maar we zullen wel een kleine selectie hierop gooien.

Eenmaal thuis was het tijd voor wat belangrijke zaken, zoals het boeken van uitstapjes naar Bangalore, Mumbai en Goa. Voor kerst en oud & nieuw hebben we samen met de andere studenten van de TU in India afgesproken om naar Mumbai en Goa te gaan. Ook zullen we hen nog opzoeken in Bangalore waar zij hun project hebben. Een vakantie op zijn tijd is erg belangrijk om niet overwerkt te raken.

Voor vanavond staat nog het voorbereiden van een presentatie op het programma, die eigenlijk voor vrijdag gepland was, maar nu opeens naar morgen is verplaatst. Morgen zullen jullie van Mick horen hoe dat gegaan is.

Tot morgen!

Max

Dag 8 - Koken

Om 8:45 ging de wekker. We ontbeten een Nederlands bakje yoghurt met muesli. Het enige wat nog ontbreekt ’s ochtends is koffie. Om 9:45 werden we verwacht bij het Akkulam Lake. Op het terrein van de boot club zou een replica van een gevechtsvliegtuig van de Soutern Air Command, een onderdeel van de Indiase Luchtmacht, onthuld worden. Hierbij zouden militairen, de minister van toerisme en een handje vol bureaucraten aanwezig zijn. Wij waren ook uitgenodigd.

Om 9:45 stipt - ja, zo zijn wij - waren we present. Tot onze verbazing, wij en slechts drie andere kerels, die met weinig haast stoelen aan het klaar zetten waren. Verder helemaal niemand. Moe en een beetje chagrijnig moesten we meer dan een uur wachten voor er mensen verschenen en het spektakel kon beginnen. Het werd een gevalletje ‘leuk om een keer meegemaakt te hebben’. Alle speeches waren in het Malayalam dus we hebben geen woord kunnen verstaan. Hoewel, één ding hebben we wel kunnen verstaan. De minister van toerisme bedankte de drie studenten van de TU Delft voor hun aanwezigheid! Het was jammer dat ik mijn camera niet paraat had om de triomfantelijke hoofden van Max en Mick (en mijzelf) vast te leggen…

Na afloop hebben we een stukje grond naast het meer bekeken wat is toegewezen door de overheid om water hyacint op te verwerken. Indrukwekkend was het niet, maar ach, het is iets. Aansluitend deden we boodschappen. We hadden bedacht dat vanavond de eerste keer zou zijn dat we zelf zouden koken. Een vegetarische pasta werd het.

Echter, toen we zojuist begonnen met koken, leerden wij dilettanten meteen een wijze les: wie zelf een gerecht op tafel wil zetten, heeft pannen nodig. Zo werd het dus toch weer thuisbezorgd en bewaren we de boodschappen voor een volgende keer. Maar, niemand kan zeggen dat we het niet geprobeerd hebben!

Tot morgen!

Laurens

Dag 7 - De afspraak met de Minister

De dag begon met een bezoek van Ramesh, een vriend van de captain die allerlei zaakjes regelt. Hij belde aan toen ik alleen thuis was en Max en Lau ontbijt aan het halen waren. Met handen en voeten werk kwam ik erachter dat we 750 (omgerekend €10)) Rupie moesten betalen voor het schoonmaken. Ik dacht bij mijzelf, best veel, maar ik betaalde hem wel. Wordt vervolgd…

Vandaag waren we uitgenodigd voor een afspraak met de Minister van toerisme uit de staat Kerala. Nog niet wetend waar het gesprek over ging werden wij om 11:30 verwacht bij het overheidsgebouw. Eenmaal met een Uber tezijn aangekomen, stonden we eerst nog een half uur te wachten op onze stage begeleiders. We hadden dus nog wel even de tijd om de boel binnen te verkennen voordat de meeting begon. Terwijl wij het gebouw verkende, kwam er een man naar ons toe die zei dat we mee moesten komen. Hij was een beetje dwingend en gestrest, maar wij liepen mee. Eenmaal in een kamer aangekomen werden we ondervraagd wat wij hier deden en voor wie wij hier kwamen. Toen we zeiden dat we voor de Minister kwamen werden we gelijk naar een andere kamer gebracht, het kantoor van de Minister. 3 gemiste gesprekken van de stage begeleider verder, kon de meeting beginnen. Of toch niet, want de minister kwam pas 45 minuten later aankakken. Tot onze grote verbazing kwamen er 6 cameraploegen het kantoor binnen. Blijkbaar was vandaag de dag dat de grootste Tempel van Kerala nu ook geopend was voor vrouwen, een hele happening die dus ook op nationale tv kwam.

Na de persconferentie kon onze afspraak wat betreft het Akkulam Lake project beginnen. Allerlei belangrijke overheidspersonen zaten aan de tafel, waaronder de Minister. Er werd een presentatie door Suja gegeven over het Akkulam lake project. Wat voor budget ze nodig hadden en wat de plannen waren voor het meer (denk aan fietstochten, zwembaden en varen) werden uitvoerig besproken. Echter, waar we al bang voor waren, werd alles in het Mayalams besproken. Wij verstonden er dus niks van, maar gelukkig waren de PowerPoint slides wel in het Engels. Na de presentatie werd ons nog de vraag gesteld wat ‘our point of view’ was, waarop wij antwoorden dat het probleem zich voornamelijk voordoet in het meer omdat zij geen fatsoenlijk afvalverwerking systeem hebben. Er kan dan wel budget worden vrijgemaakt voor het Akkulam Lake, maar op lange termijn zal het meer weer vervuild raken. Aan ons om hier een oplossing voor te bedenken!

Na deze enerverende middag zijn we ergens in de stad wat gaan lunchen. Mijn opa en oma hadden als tip gegeven: Waar veel mensen zitten, is het eten goed. Dat deden we dus ook en het was heerlijk! Eenmaal thuis was het alweer 17u en zijn Max en Lau op het balkon gaan zitten lezen en heb ik een dutje gedaan op de bank. Ja het leven is hier uitputtend en zwaar;).

Thuis kwamen we er gelijk achter dat bijna niks was schoongemaakt behalve de vloer. Badkamer, bedden en keuken waren allemaal nog niet gedaan. Dat zou je wel verwachten als je €10 per week betaald. We hebben Ramesh gelijk een bericht gestuurd, dat dit niet kon. We kregen als reactie terug dat de 10 euro van de schoonmaakkosten alleen bedoeld waren voor het vegen van de vloer. Nou dan doen we het volgende keer wel zelf, bespaard ons weer 10 piek!

Liefs en groetjes

Mick

Dag 6 - Toch maar weer naar Kovalam Beach

Vandaag begon langzaam nadat we enigszins uitgeslapen hadden. We hadden niks gepland voor de dag, en ook nog geen dringende deadlines, dus besloten we maar weer bij Kovalam Beach te gaan kijken. Rond 13:00 pakten we de riksja voor 400 roepie (4,80 euro) en rond 13:30 kwamen we bij het strand aan. Het was nog warmer dan de dag ervoor dus besloten we maar eerst een terras te zoeken waar we een koud pilsje konden scoren.

Na een iets te droge ‘catch of the day’ geluncht te hebben bij een restaurantje aan het strand, zochten we een paar ligbedjes op om daar een aantal uur door te brengen. In de paar uur dat we daar lagen zijn er een aantal keer Indiërs naar ons toegekomen die met een van ons op de foto wilden. Dit komt steeds vaker voor dus we gaan er denk ik maar geld voor vragen vanaf nu.

Na een relaxte middag aan het strand hebben we rond 18:00 weer de riksja naar huis gepakt en daarna wat gaan eten bij onze grote vriend Sarid, die ons een aantal dagen geleden een aantal goede tips had gegeven over de omgeving. Dit is tot nu toe de enige plek waar we een fatsoenlijke salade kunnen krijgen (ja moeders, we eten ook gezonde dingen), dus hier gaan we nog wel veel vaker komen.

Morgen mogen we een meeting bijwonen met de Minister Tourism en de Principal Secretary of Higher Education, maar waar deze meeting precies over gaat, en of deze meeting in het Engels zal zijn, is ons nog een beetje onduidelijk.

Voor vanavond staat er een avondje sport op het programma, met nu Manchester United tegen Manchester City, en later vanavond natuurlijk kijken hoe Max het doet in Formule 1!

Tot morgen!

Max

Dag 5 - Kovalam Beach

Jaaa. Vanochtend was de eerste dag tot nu toe die begon met een stralende zon. Om 9 uur werden we ons bed uit gebrand. Dit was op zich niet erg want om 10 uur stond ons eerste bezoek aan het Akkulam Lake op het programma. We hadden afgesproken met Ben, Abhil en Ardra. Leuke side-note: Ardra wordt vaak Chinki genoemd omdat ze ietsjes dichte ogen heeft. Blijkbaar is er een volk in noord India die een soort spleetogen hebben. Misschien is Chinki dus het Indiase equivalent van wat Mongol is in het Nederlands.

Toen we bij het meer aankwamen zagen we meteen wat een smerige bende het was. Het water bruin en troebel, de bootclub waar we hadden afgesproken een bouwval en er lag zoveel afval in het water dat er geen zandbanken boven het water uitstaken maar ‘vuilnisbanken’. We spraken een vrouw die werkte bij de bootclub aan het meer. Zij vertelde ons veel dingen die nog niet eerder hadden gehoord. Daarnaast kregen we ook het idee dat zij iets meer vertelde waar het echt op staat. Tot dan toe leken veel mensen (ook van Barton Hill College) het echte afvalprobleem niet te willen erkennen en hielden zij zich vooral bezig met symptoom bestrijding. Al al was het een nuttig bezoek.

Toen we klaar waren was het nog geen 12:00 uur. Nadat we even snel een kokosnoot naar binnen hadden gewerkt gingen we naar huis om ons te preparen voor het strand. Met de auto riksja reden we 20km richting het zuiden naar Kovalam Beach. Daar aangekomen zagen we een prachtige baai met een smal strand en daarachter kleurrijke cafeetjes. Een hapje eten later lagen we op een bed, in de zon, een boek te lezen. Althans, max en ik, want Mick lag binnen een paar minuten te tukken met muziek in zijn oren. De biertjes die we dronken op het strand werden geserveerd, ingewikkeld in oude kranten. Niemand had door wat we dronken…

’s Avonds aten we met Abhil – hij woonde bij Kovalam in de buurt – bij zijn favoriete lokale restaurantje. Het eten was heerlijk (zie foto’s). Mes en vork was er niet, dus aten we voor het eerst met onze handen. Max en Mick vonden het prima, ik ben nog steeds niet echt fan. De hele avondmaaltijd kostte 3,50 euro p.p. Als afsluiter zijn we nog even teruggegaan naar Kovalam om wat te drinken in de `Skybar’ van hotel Leela. Een prachtig vijf sterren hotel met uitzicht op zee. Toen we erachter kwamen dat een bier daar duurder was dan ons hele avondeten zijn we maar naar huis gegaan.

Dank voor het lezen!

Laurens

Dag 4: Sahrid en zijn tips

Vandaag moesten we om 10 uur op het Barton Hill College zijn. We kregen van Greesha, Ardra en Abhil presentaties over hun start-up genaamd Ecoloop 360. Deze start-up is drie maanden oud en houdt zich bezig met het verwijderen van de waterhyacinten , om deze vervolgens om te zetten naar bio-brandstof, papier of andere duurzame producten. Het was een lange intensieve dag met veel gesprekken en discussies.

Bij een productieve dag hoort natuurlijk ook een goeie lunch. Op advies van Ben, onze stage begeleider, zijn we naar een restaurantje dichtbij het Barton Hill College gegaan. Grappig om te zien dat er een grote groep mensen aan het eten was van circa 15 man. Mannen en vrouwen gescheiden van elkaar zaten ze een beetje te giechelen naar ons. Het eten was heerlijk maar zoals wel vaker, te veel…

Eenmaal klaar op de universiteit rond een uurtje of 16u pakte wij een Uber naar het appartement. We waren blij gemaakt met een dode mus, want bij de beschrijving van de Uber chauffeur die ons naar het appartement zou brengen stond als kwaliteit dat hij een goed gesprek kon voeren. Integendeel hij praatte geen woord Engels en met veel handen en voeten werk konden we hem langs een liquor store laten rijden. Aangekomen bij de liquor store, moesten we aan de achterkant van een huis kruip door sluip door wat trappetjes op om vervolgens door twee bewakers te worden ontvangen. Erg geheimzinnig en verborgen. Maar wel 2 dozen pils kunnen scoren!

Thuis aangekomen begon het enorm hard te regenen en zijn we even gaan relaxen op het balkon. Lau heeft nog geprobeerd wat mooie foto’s te maken maar tevergeefs. Maar met nog zoveel dagen te gaan komt dat wel goed.

We zijn nu net terug van het restaurant waar we een heerlijke avond maal hebben genuttigd. Met als hoogtepunt de enorm aardige baas, die ook nog eens 3 maanden van het jaar in Nederland doorbrengt voor zijn werk (Ohhhh, vandaar alle Nederlandse gerechten op de kaart). Hij sprak verbazingwekkend goed Engels en hij heeft ons allerlei tips gegeven over de provincie Kerala en verdere steden in India. Toen we naar buiten liepen, reed Sahrid (de baas) net weg naar huis en bood ons nog heel lief een rit naar huis aan, die we moesten afslaan omdat we al een Uber hadden besteld.

Morgen zullen wij een bezoek brengen aan het Akkulam meer om de boel daar een beetje te verkennen samen met de start-up studenten en Ben. Een fijne avond allemaal en liefs van Lau, max en mij.

Mick